Andrea heeft dysthemie (langdurige depressie waarbij je nog wel kunt functioneren). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Ze zal wekelijks schrijven over haar leven. Haar doel: het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
Met half geopende oogleden staar ik naar het plafond in mijn slaapkamer. Ik zoek naar de roestkleurige bloedvlek van de doodgeslagen mug die de vorige huurder heeft achtergelaten. Er zijn er meer, maar dit is mijn favoriet. De uitgesmeerde streep voelt vertrouwd. Iets wat nu van mij is. De vermoeidheid drukt achter mijn ogen en mijn hoofd lijkt gevuld met watten. Ik probeer te bedenken welke dag het is. Vannacht zorgde een eeuwige stroom aan gedachten voor een slapeloze nacht. De zoveelste. Nadat ik mijn tanden heb gepoetst, mijn logge lichaam in een pyjama heb gehesen en het lichtknopje heb gevonden, ontwaken mijn gedachten. Het donker trekt aan mijn binnenste en pompt situaties omhoog die ik niet wil voelen. Ik wil slapen. Een comfortabele slaappositie vinden lijkt eeuwig te duren. De drie cijfers op mijn wekker schijnen als katachtige ogen in de nacht. Bij elke gedachte neemt de druk op mijn borst toe. Een onzichtbare hand lijkt zich om mijn keel te klemmen. Al draaiend probeer ik de hand en gedachten van me af te schudden. Ademen. Gewoon in en uit.
Ik zou zo graag blijven liggen en eeuwig slapen
Nu is het ochtend en mijn wezen lijkt drooggekookt en verkoold. Mijn benen voelen als lood en ik wurm mezelf voorzichtig uit bed. Voeten op de koude vloer naast het bed. De kou vindt gretig zijn weg omhoog richting mijn onderbuik, waar het plaatsmaakt voor een stekende sensatie. Rug en hoofd gebogen. Een tijdje blijf ik met gesloten ogen zitten. Mijn rugwervels stapelen zich op elkaar en wachten op een volgende beweging. Ik zou zo graag blijven liggen en eeuwig slapen. Ik sleep mezelf naar de badkamer en beweeg mijn hoofd naar het streepje tussen het rolgordijn en de vensterbank. Ook buiten is het nog donker. Ik sta voor de spiegel en staar naar mijn handen. Elke beweging kost moeite en trekt mijn mondhoeken verder naar beneden. Een combinatie van pijn, vermoeidheid en onmacht. Mijn ogen zoeken de onderkant van mijn kin in de spiegel. Dan volgt de misselijkmakende stap om mijn blik op te tillen. Ik kan het niet. Terug naar de kou. De kraan gaat open en water stroomt over mijn handen waar ik een kommetje van heb gemaakt. Ik buig naar de wasbak en druk mijn handen tegen mijn gezicht. Een moment lang sta ik daar met mijn handen voor mijn ogen. Het is weer donker. Zonder te kijken weet ik dat de opgezette huid onder mijn ogen meer nodig heeft dan een plens water.
Ik weet ineens welke dag het is. Maandag
De vale rode strepen onder mijn ogen zijn een constante aanwezigheid. Al zolang ik me kan herinneren vormen ze een markering van vermoeidheid op mijn bleke gelaat. Mijn hangende mondhoeken beginnen kleine schaduwen te vormen op mijn gezicht. Mijn handen zoeken houvast bij de wasbak en ik weet ineens welke dag het is. Maandag. Alles begint weer opnieuw. Net als vannacht lijkt het alsof er een metalen plaat op mijn borst drukt. Ik knijp mijn ogen dicht en zoek achter mijn oogleden naar een antwoord. Iets wat mijn adem laat stromen en gedachten laat doven. Ik vind niks. Het kost al mijn energie om mijn slappe lichaam te kleden. Ik steun tegen de badkamermuur en denk aan vanavond. Dan mag ik eindelijk weer naar bed. Naar het donker.
Zelfmoordgedachten? Praat erover. Dat kan via 0900-0113 en de chat op 113.nl.
Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schrijft ze over haar leven met dysthemie (langdurige depressie waarbij je vaak nog wel kunt functioneren in het dagelijks leven). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Haar doel: het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
LEES OOK: HET IS OKEE ALS JE HET (EVEN) NIET MEER WEET…
Waarom het zo belangrijk is open te zijn over mentale problemen 
Een kinderboek over een zebra. En je ongelukkig voelen 