Hoofd-zaken #8: 'Met mij 'ging het altijd goed...''

Lees meer van Andrea Dronk

Andrea heeft dysthemie (langdurige depressie waarbij je nog wel kunt functioneren). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Ze schrijft op STRESSED OUT over haar leven en wil daarmee het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.

Weet je wat me soms beangstigt? Dat de dysthymie overdraagbaar is. Genetisch bepaald. Dat mijn toekomstige kinderen door mijn toedoen getekend zijn en al met 1-0 achterstand de wereld betreden. Dat niet alleen. Ook zit er een vervelende kronkel in mijn hoofd die mij bijna zeker laat weten dat ik een postnatale depressie krijg. Mocht ik kinderen kunnen krijgen. Als vrouw van 31 is dat namelijk een ding. Een onzichtbaar aanhangsel waar de goegemeenschap een mening over heeft. En die zijn weg vindt naar mijn brein en er even lekker in gaat rond stampen. Ik hoef er niet over na te denken, maar het houdt me aardig bezig. Net als veel andere dingen die absoluut niet relevant zijn op dit moment.

In het nu moet eigenlijk helemaal niks

In het nu moet eigenlijk helemaal niks. Echt, als ik daar ooit in aanraking mee mag komen. Dat gevoel, de frequentie van gewoon zijn. Waar alle goeroes en powerhouses het over hebben. Het mooie plaatje: een idyllische locatie als Bali, alleen planten en lucht nodig hebben om van te leven, beetje zingen, dansen, yoga beoefenen. Een boom knuffelen, moestuin aanleggen, dieren opvangen en een community vormen met positivo’s en hippies. Dan begint het leven pas. Als ik die gouden goeroes mag geloven. Maar ik wil gewoon rust en uit de mentale gevangenis ontsnappen. De wijde wereld in. Mijn wereld in.

Met mij ging het altijd goed

Eens even zien. Ik was begin twintig toen ik mijn zoektocht begon. Daarvoor was ik in de veronderstelling dat de extreme vermoeidheid, verzuring in mijn ledematen en donkere gedachten erbij hoorden. Want ja, een dode vader, pestverleden, eenzaamheid en onzekerheid zijn nou niet bepaald een fantastische basis. ‘Met Andrea gaat het altijd goed’. Ik kon goed leren, deed nooit mijn mond open, was niet rebels en nagenoeg altijd presentabel. Als ik terugkijk lijkt het alsof ik nooit echt aanwezig was. Niet aanwezig in mijn lijf, het gezin en deze wereld. Mijn lege omhulsel zorgde voor een eeuwige schaduw op mijn ziel. Zo voel ik me ook vaak. Afgezonderd, niet verbonden.

Iedereen had dé oplossing; achteraf gewoon businessmodellen

In mijn zoektocht heb ik veel, héél veel, wegen bewandeld. Olifantenpaadjes waren het vooral. Overwoekerd en donker. En iedereen had dé oplossing voor mij. Achteraf gezien waren het natuurlijk vooral businessmodellen en klinkende muntjes waardoor alles zo overtuigend om mij overkwam. Druppels, naaldjes, massages, hypnose, kruiden, hemelse boodschappen. Het kwam allemaal voorbij. En elke keer sprong ik weer in die rijdende trein richting Niemandsland. Want niemand kon mij vertellen wat er mankeerde aan mijn brein of verzwakte lichaam. En alles wat achterbleef is een factuur die moet worden betaald.

Ik moet terug naar de bron, mijn gedachten

Lezen deed en doe ik nog steeds veel. Zelfeducatie. Want blijkbaar ben ik het die het zooitje bij elkaar mag vegen en oplossen. In elkaar zetten als legoblokken. Zo simpel is het. Hoor ik. Lees ik. Het gemaal in mijn hoofd draait op volle toeren. De stappen die ik heb gemaakt lijken nog niet veel op te brengen. Toch zet ik stug door. Voor alles een eerste keer. Een ijsbad nemen, vrijwillig kikkergif laten toedienen, contact maken met mijn innerlijke kind. Above and beyond. Hopend op het kwartje dat gaat vallen. De lichtheid ervaren waar ik zo naar verlang. En ondertussen meedoen en functioneren in de maatschappij. Ik wil niet eindigen als depressieve kluizenaar. Maar ook die gedachte spookt door mijn hoofd. Mijn huidige staat is alles wat ik ken. Probeer dat maar eens te verhelpen of uit te leggen. Dat gaat niet. Onmogelijk. Dus terug naar de bron. Mijn gedachten. Daar zit het werk. Mouwen opstropen en gaan. Het donker induiken zonder beleving van tijd en ruimte. Zal ik het uiteindelijk dan toch daar vinden?

Zelfmoordgedachten? Praat erover. Dat kan via 0900-0113 en de chat op 113.nl.

Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schrijft ze in de taboedoorbrekende rubriek ‘hoofd-zaken’ over haar leven met dysthemie (langdurige depressie waarbij je vaak nog wel kunt functioneren in het dagelijks leven). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Haar doel: het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.

LEES ALLE ARTIKELEN IN DEZE SERIE VAN ANDREA DRONK…