Andrea heeft dysthemie (langdurige depressie waarbij je nog wel kunt functioneren). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Ze schrijft op STRESSED OUT over haar leven en wil daarmee het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
Elke dag ben ik mij bewust van mijn sterfelijkheid. Soms overvalt het me nog. Vooral als ik onderweg ben of midden in een afspraak zit. Een onzichtbare vuist komt recht in mijn maag terecht en ik realiseer me dat het zomaar ineens over kan zijn. Dat moment is kort, maar hevig. En het heeft altijd een bittere nasmaak. Wanneer het gebeurt, kijk ik naarstig om me heen naar alle andere wezens op twee benen. Hebben zij dat dan nooit? Ik zoek naar herkenning in gezichten, naar een blik in hun ogen. Maar vaak zijn die ogen gericht op een schermpje van 3,5 inch. En het liefst in combinatie met een koptelefoon om de oren geklemd. Een geluidsdichte. We horen en zien het niet, dus het is er niet.
Het willen begrijpen van de dood als concept kwam na het overlijden van mijn vader
Het willen begrijpen van de dood als concept kwam na het overlijden van mijn vader. Ik was toen dertien. Tot op de dag van vandaag ben ik aan het zoeken, zwoegen en zwalken. Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten. De gedachte is altijd aanwezig. Het heeft zich ingenesteld in mijn brein. Of nog beter, ingemétseld. Houdini is er niets bij. Het heeft zich verstopt en ik kan het er niet uitpeuteren. Daardoor is er weinig ruimte voor wat luchtigs daarboven. Ben ik dan de enige? Waarom kan ik niet hersenloos naar mijn scherm staren en me asociaal gedragen? Al het denken put me uit en pijnigt mijn lichaam.
Ik stort in en probeer dan weer naar die stabiele lijn te komen
Bij mij gaat alles in extremen. Wil ik gezond eten, dan mag ik geen druppel en kruimel meer. Of als ik het sporten weer eens wil oppakken, moet dat gelijk elke avond en loop ik alle trappen die ik kan vinden. In werkelijkheid werkt het giga averechts. Dat besef ik pas wanneer ik door mijn benen zak of niet meer uit mijn woorden kan komen van vermoeidheid en verzuring. En dan is het nooit even een nachtje slapen en het is over. Het is instorten en langzaam naar die stabiele lijn zien te komen. Om normaal te kunnen functioneren. Masker op en gaan. Horden lopen. Met de snelheid van het licht door het leven gaan. Eén miljard kilometer per uur heb ik mij laten vertellen. Ja, dat lijkt in de buurt te komen. Het helpt niet als mijn hoofd ingesteld staat op een snelwasprogramma en vervolgens driftig gaat centrifugeren. En nóg kleven donkere gedachten aan mijn hersenpan.
Soms deel ik het met mensen, maar zij denken anders dan ik
Heel voorzichtig deel ik het wel eens met mensen. Hoe ik denk, en dat ik vooral anders denk dan de meeste mensen. Dan heb ik het gevoel dat ik wartaal uitkraam tegenover mijn gesprekspartners. Want nee, zij maken zich op dat moment geen zorgen over de dood. En zijn al helemaal niet bezig met het oplossen van de huidige klimaatkwesties. En ook zeker niet met de stervende kinderen in Afrika. Maar waarom ik dan wel? Ik heb nog steeds de egoïstische gedachte dat ik alles wil en kan oplossen in deze wereld. Alle zorgen wegnemen bij andere mensen. Alles in het rugzakje op mijn rug, wat inmiddels een enorme hutkoffer van drie verdiepingen is geworden. Van de rits therapeuten en hulpverleners mag ik niet zeggen dat er iets mis is met mij. Maar waarom voel ik dan zo duidelijk dat er wél wat mist?
Liever modder ik door in de wereld van zelfsabotage en zelfmedelijden
Ik heb geprobeerd het op te schrijven. Die tip krijg ik vaak mee: schrijf het op. Gewoon beginnen en dan komt het vanzelf. Begin maar, ‘Ik ben vandaag opgestaan en ik voel me kut’. Toe maar. Maar dan gaat het om mij. En die aandacht geef ik mezelf niet. Ik sta het niet toe. Ik ben geen wetenschappelijk project dat men even kan ontleden. Was het maar zo makkelijk. Ja hoor mevrouw, we hebben het probleem gevonden en snijden het nu weg. Ligt u lekker of heeft u nog wat nodig? Voelt u dit? Nee, dan liever doormodderen in de wereld van zelfsabotage en zelfmedelijden. Voor nu dan.
Zelfmoordgedachten? Praat erover. Dat kan via 0900-0113 en de chat op 113.nl.
Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schrijft ze in de taboedoorbrekende rubriek ‘hoofd-zaken’ over haar leven met dysthemie (langdurige depressie waarbij je vaak nog wel kunt functioneren in het dagelijks leven). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Haar doel: het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
LEES ALLE ARTIKELEN IN DEZE SERIE VAN ANDREA DRONK…
Waarom het zo belangrijk is open te zijn over mentale problemen 
Een kinderboek over een zebra. En je ongelukkig voelen 