Andrea heeft dysthemie (langdurige depressie waarbij je nog wel kunt functioneren). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Ze schrijft op STRESSED OUT over haar leven en wil daarmee het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
Na het gesprek met mijn therapeut loop ik zielloos naar buiten. Althans, mijn lichaam en ziel hebben zich lang geleden gesplitst zonder een welgemeend vaarwel. Het onderlichaam voorop, met de verzuurde benen net wat sneller dan het bovenlichaam, en de ziel op een wolkje achterop. Die twee communiceren niet meer met elkaar. Ergens is het lijntje verbroken en weten ze niet meer hoe het werkt om in contact te komen met de ander. Misschien willen ze wel, maar ze hebben een heel verschillende indruk van het leven. En dat botst.
Mijn kromme lichaamhouding voelt oké. Veilig
Ik ben me ronduit bewust van mijn kromme lichaamshouding en het voelt oké. Veilig. Eigenlijk weet ik niet zo goed waar mevrouw de therapeut en ik over hebben gepraat. Wellicht was het mijn struggle met het leven willen begrijpen, of het ontbreken van die kennis. Of misschien ging het over mijn dode vader. Het gesprek was een mengeling van stiltes, een overvol brein, trillende handen en glazige ogen. Wie had dat gedacht? Dat ik in een situatie zou komen waar alle aandacht naar mij gaat. Een golf van walging siddert door mijn lichaam. Liever doof ik het lichtje dat zich op mij heeft gericht. Hoewel ik dondersgoed weet dat ik mijn leven anders wil inrichten. Moét inrichten.
Mijn plekje op de bank is hetzelfde als ik het achterliet
Eenmaal thuis ga ik alle dagelijkse rituelen af. Jas over de deurknop, tas eroverheen, schoenen op het schoenenbankje. Het lege huis in, met een vol hoofd en een eeuwig gespannen lichaam. Mijn plekje op de bank ligt er nog hetzelfde bij zoals ik het gisteravond heb achtergelaten. In de kussens ontdek ik een afdruk. Mijn afdruk. Van een hoopje mens in foetushouding. Het bijpassende dekentje is een stille getuige. Het is fris in de woonkamer en de thermometer geeft aan dat het 16 graden is in huis. Ik wil de kou voelen om mezelf te straffen. Vandaag was geen goede dag. Ik heb niet goed gepresteerd. Ik heb mezelf niet goed verzorgd. Ik ben nog steeds niet gelukkig. Trek heb ik ook, alleen er ligt niet veel eetbaars in de koelkast of daarbuiten. Dan maar eerst richting het plekje op de bank. Het schermpje van mijn telefoon schijnt blauw licht tot achter in mijn ogen.
Ik scroll door ontelbare video’s, posts, fake news en clickbait
Ik bekijk ontelbare korte video’s en scroll langs posts van personen over koetjes-en-kalfjes onderwerpen. Fake news, clickbait, ‘kijk mij’, zooi. In plaats dat mijn brein een rustpauze inlast, werkt het overuren. Mijn ogen branden, mijn armen zijn moe en mijn maag is leeg. Inmiddels ben ik over mijn honger heen. Geen eten. Geen vitamines vandaag. Weer een straf die ik mezelf opleg. De spieren in mijn nek verkrampen wanneer ik mijn hoofd draai en het dekentje verder over mij heen trek. Een innerlijke zucht strekt zich uit tot in mijn tenen. Niemand is er voor mij. Niemand geeft om mij. Niemand zorgt voor mij. Ik ben alleen en ik wil dat deze dag over is. Dat de nacht valt en dat ik mag slapen tot het licht weer in mijn gezicht schijnt.
Zodra ik de drempel over ben, zet ik een flauwe glimlach op
Die nacht denk ik dat ik dood ga. Ik weet het zeker. Mijn hart slaat over en klopt veel te snel in mijn gespannen borstkas. Zo had ik het me niet voorgesteld. Ik ben klaarwakker en voel alles te veel, te dichtbij, te verstikkend. Boos ben ik. Dat vooral. Binnensmonds vloek ik van alles en nog wat tegen mijn lijf. Ik ken jou niet meer. Maar ik ga niet dood. Ik heb alleen weer een nacht niet geslapen en eeuwig gemaald in mijn hoofd. Elk uur zie ik voorbijkomen in drie digitale cijfers op de wekker. De wekker die ik nooit hoef te zetten, omdat ik toch altijd al wakker lig in een oncomfortabele positie met een stram lijf. Boos ben ik nog steeds als ik opsta. Maar zodra ik de drempel naar de buitenwereld over ben, komt daar een flauwe glimlach tevoorschijn. Nu ben ik zelf het fake news.
Zelfmoordgedachten? Praat erover. Dat kan via 0900-0113 en de chat op 113.nl.
Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schrijft ze in de taboedoorbrekende rubriek ‘hoofd-zaken’ over haar leven met dysthemie (langdurige depressie waarbij je vaak nog wel kunt functioneren in het dagelijks leven). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Haar doel: het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
LEES ALLE ARTIKELEN IN DEZE SERIE VAN ANDREA DRONK…
Waarom het zo belangrijk is open te zijn over mentale problemen 
Een kinderboek over een zebra. En je ongelukkig voelen 