Andrea heeft dysthemie (langdurige depressie waarbij je nog wel kunt functioneren). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Ze schrijft op STRESSED OUT over haar leven en wil daarmee het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
Met een zucht reageer ik op het appje wat al even geleden is binnengekomen. Nog steeds krijg ik de kriebels van ringtones en andere geluiden vanaf mijn smartphone. Mijn maag krimpt ineen en de blonde haren op mijn armen doen gezamenlijk de wave. Het blauwe licht van het schermpje schijnt door tot achter mijn ogen en tapt de overgebleven energie langzaam maar doelgericht weg. Hij heeft mij weer geappt. Meneer Curacao. Iemand die voorbijkomt wanneer zijn lust het grootst is. Uit de enkele woorden die hij schrijft haal ik bestaansrecht. Iemand wil mij. Ik ben altijd degene die zich verplaatst naar de afgesproken locatie. Mijn hart laat ik achter tussen het stof wat zich verzameld heeft in de hoekjes van mijn woonkamer. Ik weet niet wat ik moet voelen. Of ik iets moet voelen bij deze situatie die ik zelf heb gecreëerd. Wat ik wel weet, is dat ik voor mijn gevoel een opdracht heb gekregen die ik wordt geacht uit te voeren. Willen presteren is een rode draad in mijn leven. Net als altijd iedereen tevreden willen houden. Bakken met energie kost het.
Achter zijn ogen zie ik vuur, achter de mijne voelt het dof
Het valt me op hoe leeg de kamer is. Met elke stap die ik zet, zoekt het hoogpolige tapijt een weg tussen mijn tenen. Door het open raam vang ik flarden op van een gesprek. De woorden breken de zware lucht die in de kamer hangt. Ik kwam hier om een opdracht te vervullen en mijn lichaam zoekt driftig naar ontspanning. Mijn handen maak ik los uit de vuisten die ik heb gemaakt. Zonder echt naar hem te kijken, laat ik hem toe. De kledingstukken schuren langs mijn armen en benen. Zijn handen grijpen naar mijn blote huid. Achter zijn ogen zie ik vuur. Achter mijn ogen voelt het dof.
Ik geef de restjes van mezelf die voldoende zijn voor deze keer
Hij duwt me richting de vloer en ik lig met mijn rug op het hoogpolige tapijt. Hij weet wat hij wil en ik geef de restjes van mezelf die voldoende zijn voor deze keer. De ruwe kracht waarmee hij mijn lichaam verplaatst, ademt macht. De opdrachtgever is tevreden. Mijn vingers zinken weg in het tapijt. De vezels voelen korstig en een muffige geur omhult onze naakte lijven. Alleen ik lijk het op te merken. Zijn gewicht drukt tegen mijn bekken. Mijn wezen zweeft in de ruimte tussen mijn lichaam op het tapijt en het plafond. Het vuur achter zijn ogen is gedoofd en terwijl hij opstaat duwt hij mijn lichaam verder in de vloer. Ik wil verdwijnen in het tapijt en één worden met de korstige vezels. Niemand weet dat ik hier ben. Niemand zal mij missen. Laat me hier maar liggen tot ik opgelost ben.
Mijn lichaam voelt als iets vreemds, niet van mij
De weg terug naar huis lijkt als een film. Ik zie mezelf de auto besturen vanaf de bijrijdersstoel. Mijn poriën zijn gevuld met viezigheid en schaamte. Mijn borst zit vol verdriet, maar geen enkele traan weet de weg naar buiten te vinden. Het enige wat ik wil is douchen en alles vergeten. Ik ben zo moe. Met mijn laatste energie schuif ik het douchegordijn opzij en stap onder de straal. De warmte stijgt in lichte nevel langs mijn lichaam omhoog en vormt kleine druppeltjes op het plafond. Het randje schimmel onderaan het douchegordijn en de aangekoekte resten shampoo zijn stille getuigen van mijn gedachten. Ontspanning ga ik ook hier niet vinden. Mijn lichaam kleurt rood van het warme water en voelt als iets vreemds, niet van mij. Ik wil niet dat het water stopt met stromen en mijn blik dwaalt af naar het afvoerputje. De oneindige stroom stroomt daar beneden verder. Ik wil zo graag mee met de stroom.
Zelfmoordgedachten? Praat erover. Dat kan via 0900-0113 en de chat op 113.nl.
Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schrijft ze over haar leven met dysthemie (langdurige depressie waarbij je vaak nog wel kunt functioneren in het dagelijks leven). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Haar doel: het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
LEES ALLE ARTIKELEN IN DEZE SERIE VAN ANDREA DRONK…
Waarom het zo belangrijk is open te zijn over mentale problemen 
Een kinderboek over een zebra. En je ongelukkig voelen 