‘Maar… hoe weet ik nou wat echt bij me past?’ Het is een vraag die Krista vaak gesteld wordt in intakegesprekken. En het antwoord is vaak simpeler dan je denkt, zegt ze…
Mensen willen een coachtraject om te bepalen waar ze thuis horen, wat ze het beste kunnen gaan doen, hoe ze wél gelukkig kunnen worden in hun werk. En dan gaan ze dus op zoek, ze hebben het gevoel dat hun werk niet echt bij ze past en willen weten wat ze dan wel moeten gaan doen. Ze denken zich een slag in de rondte om erachter te komen, ze hebben vaak al een heel telefoonboek aan vacatures doorgespit, en nergens gaat hun hart sneller van kloppen. ‘Hoe weet ik nou wanneer ik echt de juiste baan te pakken heb?’
Ik deed mijn werk goed, maar wat ik echt wilde? Geen idee
Geloof me, dat weet je. Je voelt het. In iedere vezel van je lijf. Na de middelbare school had ik geen idee wat ik wilde. Ik dacht, en dacht, en dacht. Psychologie vond ik razend interessant. Ik voelde dat daar een zekere aantrekkingskracht van uit ging, maar eigenlijk had ik dat niet zo in de gaten, was ik me daar niet zo van bewust. Ik lette ook helemaal niet op dat gevoel, zo hard was ik aan het denken. Ik had geen tijd voor gevoelens, er moest immers een studie gekozen worden! En het liefst één waarmee ik nog alle kanten uit kon, ik had immers nog geen idee wat ik wilde. Het werd dus geen psychologie, maar Facility Management. Na mijn studie kon ik aan het werk. Ik vond een eerste baan, een tweede, en een derde. En altijd vond ik het ‘wel oké’. Psychologie? Mensen? Ja, razend interessant. Maar ja, dat was mijn vakgebied helemaal niet. Ik vond dat ik facility manager was. In hart en nieren. Ik voelde de aantrekkingskracht van de psyche, maar was me er wederom niet van bewust. Echt gelukkig was ik niet hoor, in mijn werk. Ik was altijd zoekende. Ik dacht zo hard: waar hoor ik nu thuis? Mijn nichtje ging, toen ze al aan het werk was als intercedent, alsnog psychologie studeren. ‘Het lijkt me zo fijn om, net als zij, gewoon te wéten wat je wilt en er helemaal voor te gaan…’, verzuchtte ik tegen mijn man. Ik dacht, en dacht, en dacht, ik spitte stapels vacatures door. Ondertussen bleef mijn werk goed te doen, ik had echt wel plezier, soms zelfs voldoening. Maar wat ik nu écht wilde? Ik had geen idee.
LEES MEER: ‘WANNEER MOET JE WEER WERKEN?’, NOU, NOOIT…
En toen kwam de man met de hamer: ik kreeg een burn out
En toen kwam de man met de hamer. Van al dat geworstel en gedenk kreeg ik een knoeperd van een burn out (lees hier de indrukwekkend reeks over Krista’s burn out, red.). Ik was totaal de weg kwijt, en denken ging niet meer. Voelen des te meer. Ik voelde wroeging, over de keuzes die ik in mijn leven had gemaakt, over al die misleidende gedachten die ik had gehad en waardoor ik me in richtingen had laten duwen waar ik helemaal niet thuishoorde. Ook voelde ik plotseling welk werk wél bij me paste. Iets met de psyche van de mens, dát leek me nou echt interessant. Maar ja, die studie hè… Ik deed een loopbaantraject. Ik zag voor me hoe ik mensen hielp weer gelukkig te worden. Hoe? Dat kon ik nog niet zo heel goed duiden. Langzaam krabbelde ik op en nam mijn denkcapaciteit weer toe. Mijn ego deed hard haar best me weer op andere gedachten te brengen, me ervan te overtuigen dat je gevoel volgen echt niet altijd een goed idee is. Ik had immers een studie gedaan, was dat dan helemaal voor niets? Maar het zaadje was geplant, en ik kreeg het niet meer uit mijn hoofd. Langzaam maar zeker begonnen mijn gedachten en mijn gevoel steeds meer overeenstemming te krijgen. Uiteindelijk deed ik een coachopleiding, ik startte mijn eigen praktijk, en kreeg mijn eerste klanten. Doodeng vond ik het. Maar als ik coach, dan krijg ik vleugels. In een gesprek denk ik niet, dan bén ik. Die flow waar je zoveel over leest? Die heb ik gevonden. De coach in mij is niet te stoppen, die gáát gewoon. En dat voelt zo verschrikkelijk goed. Als ik coach, dan komt dat uit mijn tenen. Dan weet ik, dit is waar ik thuis hoor.
Van roepingen hebben gedachten weinig verstand, je gevoel des te meer
Over je roeping hoef je niet na te denken, integendeel; van roepingen hebben je gedachten weinig verstand. Je gevoel weet daarvan des te meer. Wat het allerbeste bij je past, dat kun je niet verzinnen. Dat weet je diep van binnen, dat voel je. Misschien is het iets wat je als kind al fascineerde, misschien is het iets waar je ongemerkt heel veel over leest. Misschien is het iets waar je je afgunstig over voelt, als je het anderen ziet doen. Eén ding is zeker: altijd is het iets waarvan je diep van binnen weet dat het bestaat. De kunst is om er niet over te gaan nadenken, je moet het durven voelen, toelaten, en tegelijkertijd loslaten. Soms is het zaak gewoon geduldig te zijn. Goede dingen hebben af en toe wat meer tijd nodig dan je graag zou willen, voor ze tot stand komen. Ze laten zich hoe dan ook niet forceren. Leef je leven, geniet van wat je doet, en volg je hart en je gevoel. Dan kom je vanzelf waar je thuis hoort. Net als ik.
Krista Hogenboom is coach en Inner Peace Expert. Ze heeft haar eigen praktijk: steppingup.nl.
LEES DOOR: IS LEUK WERK GOED GENOEG?
Geef een nieuw inzicht de tijd om te rijpen 
Twijfel je of je naar een coach wilt? Merel zegt: DOEN! 