Je zelfbeeld kan je geluk behoorlijk ondermijnen. Bepaalde overtuigingen lijken in beton gegoten en laten zich maar moeilijk aanpassen. Krista herkent het bij zichzelf en besloot ze eens onder de loep te nemen.
Vorige week ging ik naar Valencia. In mijn eentje. Ik ging er drie dagen heen, voor een coachtraject. Ik had er wel zin in, maar zag er ook erg tegen op. Want:
a. Ik raak gauw de weg kwijt
b. Ik was nog nooit in mijn eentje op citytrip geweest en ik verdwaal nogal gauw
c. Ik spreek geen Spaans en heb een extreem slecht richtingsgevoel
d. Ik ga zelfs in mijn eigen wijk vaak de verkeerde kant op
e. Ik raak gauw de weg kwijt.
Meerdere variaties op dezelfde overtuiging dus, je leest het inderdaad goed: ik had mezelf er op zo veel mogelijk verschillende manieren van overtuigd dat ik als navigator niets waard ben. Al mijn overtuigingen, of eigenlijk maar eentje, namelijk: als ik alleen ben verdwaal ik, zaten me danig in de weg. Dat ik al om 3.45 uur moest opstaan om mijn vliegtuig te kunnen halen hielp ook niet erg bij de voorpret, maar dat was overkomelijk. Die overtuiging dat ik anderen nodig heb om me veilig te voelen, om mijn weg te kunnen vinden, was een enorme drempel. Naarmate de dag van vertrek naderde maakte zich een gevoel van onbehagen van mij meester. Een gevoel dat steeds groter werd. En toch, toen ik in het vliegtuig zat en voelde hoe we langzaam steeds meer vaart maken en los kwamen van de grond voelde ik een glimlach opkomen. Een glimlach die begon in mijn onderbuik en zich gestaag een weg baande naar mijn lippen. Daar ging ik. Helemaal alleen.
Ik raakte inderdaad één keer echt de weg kwijt. In een warenhuis
Eenmaal aangekomen lag er een heerlijk lange dag voor me. Pas aan het einde van de middag zou ik het eerste coachgesprek voeren, daarvóór had ik alle ruimte om de stad te verkennen en te zien hoe realistisch die overtuigingen van mij nu eigenlijk waren. Ik had van mijn gastvrouw een ANWB-boekje gekregen en een – niet al te gedetailleerde – plattegrond. De moed zakte me even in de schoenen toen ik zag dat de plek waar ik verbleef nét buiten de kaart viel. Ik zou dus geen kruisje kunnen zetten en moest gewoon onthouden waarnaar ik terug moest keren. Ik nam me één ding voor. Alleen als ik er écht niet uit kwam zou ik mijn telefoon gebruiken om op google maps te zoeken. Ik zwierf door de stad, en kwam tot de ontdekking dat mijn vermogen me te oriënteren weliswaar voor verbetering vatbaar is, maar toch veel beter werkt dan ik dacht. Eén keer was ik écht de weg kwijt. En dat was toen ik in een warenhuis op zoek ging naar een toilet en de uitgang niet meer kon vinden. De rest van de tijd kwam ik gewoon waar ik wilde zijn. Ik zag de indrukwekkende Catédral, de prachtige Mercado de Colón, ik flaneerde door de schitterende Jardines del Turia en zoog alle indrukken in me op. Dat alles deed ik zonder één keer mijn telefoon te raadplegen. Ik sloot de dag af met een krachtig coachgesprek, zittend in het zand, met uitzicht op de Middellandse zee.
Ik heb een zelfbeeld gecreëerd dat helemaal niet klopt
Het was me gelukt. Het was me gelukt te genieten van deze eerste kennismaking met Valencia en mijn eigen ongelijk te bewijzen. Ik kan het dus wél. Ik heb in de loop der jaren een zelfbeeld gecreëerd wat helemaal niet klopt. Ik heb mezelf telkens verteld dat ik een beetje hulpeloos zou zijn in zo’n stad, alleen. En ik geloofde dat. Ik heb nooit eerder de gelegenheid gehad of de noodzaak gevoeld dat beeld te ontkrachten. En nu ik door de omstandigheden min of meer gedwongen was die overtuiging te doorbreken ontstaat er een heel nieuw beeld, een nieuwe overtuiging. Ik red me wel. Waar dan ook.
Jouw idee over wat je niet of wel kunt kan zwaar op je drukken
Onbewust kan zo’n idee over wat je niet (of juist wel!) kunt heel zwaar op je drukken. Zeker als het gaat om een overtuiging die al lange tijd niet meer aan de werkelijkheid getoetst is. Het kost energie om zo’n idee in stand te houden, om het vast te houden, om jezelf eraan te herinneren dat het bestaat. Kijk, ik spreek geen Chinees. Daar hoef ik niet over na te denken. Als ik in Peking aan een niet Engels-sprekende voorbijganger zou moeten vragen hoe zijn moeder heet… not gonna happen. Dat is geen overtuiging, dat is een feit. Het kost geen enkele moeite om dat te geloven. Dat ik de weg niet kan vinden als ik op een onbekende plek ben, dat staat echter niet vast. Ja, ik loop vaak de verkeerde kant op als ik uit een winkel kom en moet ook altijd even nadenken als ik op de snelweg zit, zelfs op mij bekende routes, maar ik kán het wel. Dat ik iemand ben ‘die nu eenmaal áltijd verdwaalt’ is iets waarvan ik mezelf moet overtuigen. Ik ben er in feite actief mee bezig om dat idee in stand te houden. En dat kost energie.
Onderwerp jouw overtuigingen eens aan een eerlijk onderzoek. Klopt het nog wel, wat je gelooft? Is het misschien tijd om je zelfbeeld bij te schaven? Wie weet welke kracht je nog voor jezelf verborgen hebt gehouden. Time to shine, darling!
(Foto: Makhmutoca Dina/Unsplash)
Krista Hogenboom is coach en Inner Beauty Expert. Ze heeft haar eigen praktijk: steppingup.nl.
LEES OOK: MAAK JIJ JE DRUK OM DE VERKEERDE DINGEN?
Burn out door perfectionisme? Kan dat? 
Ondermijnende gedachten #4: Ik moet de controle houden en winnen 