Maria’s man lijkt het eindelijk gelukt te zijn: de situatie loslaten en het doen met wat er is. Maar Maria heeft het er moeilijker mee. Wat als het voor altijd blijft zoals hij is en er geen stijgende lijn in de burn out meer zit?
Ik weet nog dat ik anderhalf jaar geleden, toen onze jongste drie maanden was, koortsachtig begon uit te rekenen hoeveel jaar ik nog had om de dingen te doen die ik echt ook nog graag wilde. Ik vond dat ik te lang in een barende moederrol had verkeerd, dat ik verzoop in werk, zorg en een klushuis en dat het tijd werd om andere kwaliteiten te ontwikkelen. ‘Dit wordt mijn jaar’, zei ik met mijn grote mond. Ik was vast in de veronderstelling dat mijn woorden iets in het universum in gang zouden zetten. Ik zou verhalen gaan schrijven die volledig bij mij passen. Ik zou een boek schrijven en spreker worden. Sporten en een keer in een kroegje zingen.
Ik had mijn oppeppende ‘dit wordt mijn jaar’-woorden nog niet koud uitgesproken of mijn man stortte in elkaar.
Loslaten, een gedwongen overgave noem ik het
De burn out maakte dat hij zijn plezier in leuke dingen zag verdampen. Iets moois als muziek maken ervaart hij als een last die op hem drukt. Dat was al langer zo, maar nu geeft hij er aan toe en raakt hij de gitaar niet meer aan. Loslaten heet dat in pseudopsychologische literatuur. Een gedwongen overgave noem ik het. Knarsetandend, volledig machteloos en hopeloos, want komt alles ooit nog terug en goed? Zijn jaar bestaat op dit moment uit behoedzaam weer aan het werk gaan. Een paar keer per week durft hij het weer voor een paar uur. Autorijden gaat weer, als hij de snelweg tenminste omzeilt. Op zijn werk heeft hij een minder veeleisende functie waarbij hij z’n hersenen in ruststand kan laten. Thuis vist hij aan zee en verzamelt hij hout om daar meubeltjes van te maken. Het beeld van hem met een brok hout en een boor in z’n hand vind ik beter passen dan visioenen van hem op een zweterig kantoor achter een overspannen computer terwijl het van alle kanten telefonische klachten stortregent. En toch wou ik dat ik er blijer om kon zijn.
Waarom kan ik niet onverdeeld blij voor hem zijn? Ik vrees dat ik bang ben
Mijn man is tevreden met de situatie, maar dat verontrust mij en dat dat mij verontrust, verontrust mij des te meer. Waarom kan ik niet onverdeeld blij voor hem zijn? Ik vrees dat ik bang ben. Straks blijft dit zo. Kan hij enkel nog maar op therapeutische basis verder. Heeft de angst en paniek zoveel sporen in z’n hoofd getrokken dat hij nooit meer onder druk zal kunnen werken. Nadat mijn man zich bijna uit de eerste burn out had gewerkt, werd hij aan z’n benen omlaag getrokken door een tweede. Achteraf niet geheel onverwacht, maar het maakt zo kwetsbaar. Ons leven lijkt op een schouwspel van afbraak. We zijn zo’n ander gezin dan drie jaar geleden toen we met twee kinderen aan onze benen, gingen verhuizen, een beetje muziek maakten en de wereld aan onze voeten leek te liggen. Nu is alles dor en droog. We zijn nu zo’n anderhalf jaar onderweg. Wist ik maar wanneer de bloeitijd weer zal aanbreken, dan zou ik vast geruster zijn.
Het is niet zoals ik het in mijn hoofd had, maar dit is hoe ons leven nu is
Ik wil zo graag dat het leven maakbaar is, maar het leven gaat z’n eigen grillige gang en neemt ons daarin mee. We moeten hier doorheen, net zoals een barende vrouw die bevalling zelf zal moeten klaren. Ik moet mijn krampachtige handen leren ontspannen, wetende dat de zekerheden waar ik zo naar snak wegglippen en dat dat misschien een beetje pijn doet, maar dat het ook is zoals het is. Ik probeer te accepteren, begraaf stilletjes ons verleden en blijf hopen. Het is allemaal niet zoals ik het in mijn hoofd had, maar dit is zoals ons leven nu is. Deze winterperiode is misschien nodig om ons op adem te laten komen. En als ik mijn man met mijn zoon op de arm zie, besef ik dat dit nieuwe ‘nu’ misschien wel het beste is wat er nu kan zijn.
(Foto: Nathan McBride/Unsplash)
Freelance journalist Maria van Beelen schrijft voor diverse (opvoed)bladen. Ze vertelt op STRESSED OUT over de periode dat haar man met een burn out worstelde.
LEES DOOR: ALS JE DE BLOGS VAN MARIA INTERESSANT VINDT, DAN WIL JE DEZE SERIE OOK LEZEN!
