Ja, deze trok wel even je aandacht, hè? Want ben ik nu echt zo arrogant dat ik vind dat ik een goed lichaam heb? Ja. Of nee. Ik ben eigenlijk helemaal niet arrogant. Het ís gewoon zo.
Is mijn lichaam perfect volgens het ideaalbeeld? Vast niet. Ik zit niet helemaal op mijn ideale BMI en er zijn als je naar het heersende schoonheidsideaal kijkt natuurlijk altijd dingen te vinden die beter kunnen. En toch stuit meteen ook het woord ‘beter’ me tegen de borst. Mijn lichaam ís namelijk al goed. Zoals het is. Met alle dingen die daarbij horen. Heel lang heb ik een strijd gevoerd tegen mijn lijf. Het was niet dun genoeg, bijvoorbeeld. Of, door mijn cvs (chronisch vermoeidheids syndroom) kon ik niet altijd alles wat voor anderen vanzelfsprekend was (waarover morgen meer). Mijn lichaam was vooral een constante bron van frustratie. Ook al omdat ik het niet kon commanderen. Dat is trouwens niet helemaal waar. Als een generaal heb ik mijn lichaam vaak gedrild om over haar grenzen te gaan. Verder en verder. Tot het niet meer kon.
Pas toen ik herstelde, realiseerde ik me dat ik mijn lijf had mishandeld
In mijn boek NIETS schrijf ik uitgebreid over wat nu volgt, met als conclusie: er zit eindigheid aan hoe ver je kunt gaan in ‘mind over matter‘. In het jaar 2000 kreeg ik diabetes type 1. Ik woonde toen in Parijs en werkte daar als internationaal fotomodel. Ik was zo gewend om mijn lichaam tot het uiterste te pushen om te leven naar wat er van me verwacht werd (lees in dit geval: dun zijn, continu reizen, 7 dagen per week dagen van ongeveer 12 uur werken)… Er was een diabetische coma voor nodig om me te realiseren dat ik écht te ver ging met mijn lichaam pushen. Jaren later, toen ik werkte bij een tijdschrift, pushte ik mijn lijf alweer tot het uiterste. Nachtenlang werkte ik door, uit angst om geen vast contract te krijgen bij het blad. Eten deed ik wel, maar gezond was het bepaald niet. De kans op een vast contract was minimaal, maar ik moest en zou het tegen de klippen op voor elkaar krijgen. En nee, dat lukte niet. Het blad stond op het punt van omvallen en het contract dat ik niet kreeg was een voorbode van dat het uiteindelijk zou worden opgeheven. Ik kreeg zelf uiteindelijk een burn out en verfoeide mijn lichaam dat het niet nóg harder had kunnen werken. Mijn lijf en geest waren helemaal kapot. Pas toen ik herstelde, realiseerde ik me dat ik mijn lijf jarenlang had mishandeld.
Mijn lijf is er, ondanks alles, nog steeds
Nu, jaren later, waardeer ik mijn lichaam. Daar is in mijn geval de hulp van een psycholoog en een haptonoom van doorslaggevende waarde van geweest tijdens mijn burn out herstel. Mijn lijf voldoet weliswaar niet aan een onhaalbaar #fitgirl ideaal, maar dat is helemaal oké. Ik draag door mijn diabetes type 1 een insulinepomp en een sensor, en dat zal me eerlijk gezegd aan mijn reet roesten. Ik heb een goed lijf. Het heeft me gedragen, het is liefdevol en het is er, nog steeds, ondanks alles. Ook als mijn lijf níet doet wat ik wil, heb ik het lief. Omdat het míjn lichaam is. Ik hoop dat we allemaal eens iets liever voor ons lijf worden. Wat het mij kostte om te ontdekken hoe belangrijk en mooi een lichaam eigenlijk is, dat gun ik niemand. We moeten niet ‘voorwaarden’ blijven stellen om van onszelf en van ons lijf te mogen houden. Je bent al goed zoals je bent. Daar hoef je niets voor te doen. Je hoeft niet dunner, dikker, langer of kleiner te zijn. Je mag er sowieso al zijn.
Maaike Helmer is oprichter van multimedia uitgeverij STRESSED OUT en auteur van ‘NIETS, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles’ (o.a. bekend uit Vrouw/Telegraaf, Grazia, Koffietijd en De Volkskrant). Binnenkort volgen e-courses en Masterclasses om zelf meer innerlijke rust in je leven te krijgen. Schrijf je in voor de Minder Stress Mail, dan houden we je op de hoogte.
LEES OOK: GELOOF ME, HET IS NIET ERG ALS JE ANDERS BENT DAN ANDEREN…
Zo herstel je de relatie tussen je hoofd en je lichaam 
Liefdesbrief aan mijn lichaam 