Nu het Corona virus rondwaart, vallen we stil. Als maatschappij. Als individu. Niet omdat we dat willen, maar omdat het moet. En dat vinden we moeilijk. Wij mensen zijn niet meer gewend om tot stilstand te komen. We racen, rennen, gaan maar door, ontlenen ons bestaansrecht en onze status aan hoe hard we kunnen rennen. Wie zijn we als dat allemaal opeens wegvalt?

Nu we geen andere keus hebben, keren we naar binnen

Nu we geen andere keus hebben, keren we naar binnen. Dit is de tijd om onze waarden te heroverwegen. Om te bekijken waarom we doen wat we doen. Om kritisch te bezien of dit de manier is waarop we verder willen. Een harde en buitengewoon pijnlijke reset van onze menselijke waarden.

We staan vol verbijstering te kijken dat het leven niet doet wat wij zeggen

Stoppen met racen, sta eens stil. Het is waar ik al een tijd voor pleit, ook met mijn boek ‘NIETS, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles’. Het systeem zoals het is, is niet houdbaar, niet duurzaam en niet gezond. We zijn doorgeslagen in het maakbaarheidsdenken, gumden tegenslag uit, staan vol verbijstering te kijken naar dat het leven nu eens niet doet wat wij zeggen.

We zijn alleen en teruggebracht naar de essentie, en toch zo ontzettend samen

En toch biedt deze tijd ook mogelijkheden en hoop. Mensen die elkaar ondersteunen, die solidair zijn met elkaar, die (in Italië, zie onder) met open ramen over de straten een lied zingen, we zijn alleen en teruggebracht naar de essentie en toch zo ontzettend samen. Laten we deze noodgedwongen verstilling gebruiken als een moment om te bepalen: hoe gaan we nu verder? Staan we vaker stil, zonder bang te zijn voor de stilte maar ook ontvankelijk voor wat in die stilte verscholen ligt, durven we ook die schoonheid aan? De schoonheid die we vaak over het hoofd zien, die ik omschrijf in NIETS? Durven we te reflecteren of we uit de ratrace willen stappen, ons eigen pad eerlijk en onvoorwaardelijk te kiezen?

Laten we leven in verbondenheid. Met de ander, met de natuur, met alles om ons heen. De verbinding zijn we kwijt. In deze tijd van terug naar binnen keren en reflecteren kunnen we stilstaan. Letterlijk en figuurlijk. Laten we daarna andere keuzes maken.

Dit is een tijd van moed, van medeleven, van mee (moeten) gaan met wat is, een herzien van de maakbaarheid en een confrontatie met onze kwetsbaarheid. Het zien van de schoonheid in het kleine. Zorg voor jezelf en voor elkaar. Durf stil te staan. Jij. Wij. De maatschappij. Samen. In verbinding. In liefde.

Veel liefs en sterkte voor iedereen.