Andrea heeft dysthemie (langdurige depressie waarbij je nog wel kunt functioneren). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Ze schrijft op STRESSED OUT over haar leven en wil daarmee het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
Daar komt de laatste bocht. Met een enkele stuurbeweging draai ik mijn straat en het parkeervak in. Ik kom tot stilstand tussen twee auto’s. De afgelegde kilometers heb ik niet bewust meegemaakt. Op automatische piloot heb ik mezelf in en uit een file gereden. Niets nieuws onder de zon. Toch voel het anders. Leeg. Alsof ik mijn geest onderweg achter me heb gelaten.
In twee klikken dooft het licht
Met mijn linkerhand zoek ik naar de schakelaar voor de koplampen. Mijn wijsvinger en duim voelen de structuur van de draaischijf. In twee klikken dooft het licht. Ondertussen heeft mijn andere hand de handrem gevonden en vanuit mijn onderarm trek ik de hendel omhoog. Dan pas laten mijn voeten de rem en koppeling los. Ze voelen als lood en mijn hele lichaam moet meewerken om ze van de pedalen te schuiven. Mijn energielevel is tot een dieptepunt gedaald. Ondanks alles is mijn hoofd aan. Mijn brein dumpt informatie en indrukken op grote hopen bij elkaar omdat er nergens meer ruimte te vinden is. Chaos aan de binnenkant, oorverdovende stilte aan de buitenkant.
Ik kijk naar mijn handen, maar ik voel ze niet
Mijn achterhoofd maakt contact met de hoofdsteun en mijn ogen vallen dicht. Even lijkt het of ik mag huilen. Maar de tranen blijven plakken in mijn ooghoeken. Elke vezel in mijn lichaam voelt stram en uitgewrongen. Vermoeidheid stroomt door mijn aderen. Mijn handen liggen in mijn schoot en maken een wanhopige indruk die alleen ik kan waarnemen. Als een bedelaar langs de straat staan de palmen omhoog en de vingers licht gebogen. Ik kijk naar mijn handen maar voel ze niet. Ze lijken zelfs niet van mij. Mensen lopen voorbij en ik hoop dat mijn stille gestalte niet opvalt. Ik kan geen blik verdragen en bedenk hoe ik ongezien mijn woning kan bereiken.
Minutenlang staar ik naar mijn zelfverzonnen poppetje
Mijn oogleden voelen zwaar, maar mijn blik zoekt vastigheid. Gewoon iets om naar te staren. Dan vind ik iets. Ik kijk naar de uitsteeksels op de motorkap vlak bij de ruitenwissers. Er zitten kleine schroefjes in die op ogen lijken. Minutenlang staar ik naar mijn zelfverzonnen poppetje en het verzinsel kijkt terug. Ik blijf net zolang staren tot mijn oogleden het opgeven en dichtvallen. Dat uitsteekseltje hoeft er alleen maar te zijn. Het heeft geen functie. Niemand tikt op zijn koppie voor een eindeloos gesprek of vragenvuur. Wat een zorgeloos bestaan.
Ik hoop maar dat ik onderweg niemand tegenkom
Ik klik de gordel los en klem mijn linkerhand om de deurhendel. De gordel maakt een schurende beweging langs mijn jas en vindt gretig zijn weg naar zijn rustplaats boven mijn schouder. Mijn ogen blijven gesloten en ik neem een hap adem die in mijn borst blijft steken. Daar houd ik de lucht vast tot ik de volgende beweging kan maken. De deur gaat open en ik zwaai mijn benen naar buiten. Nu nog opstaan. Mijn handen zoeken houvast en ik duw mezelf omhoog. Ik kan nog maar net tegenhouden dat ik door mijn knieën zak. Met mijn hoofd gebogen neem ik snelle, lange passen naar de portiekdeur. De sleutel heb ik al in mijn hand geklemd. Met één hand leun in tegen de deur, met de andere hand steek in de sleutel in het sleutelgat. Gebroken stap ik naar binnen en staar naar de eerste trap. Acht treden. Keer drie. Even lijkt het alsof alles bevroren in de tijd voor mij staat. De deur maakt een steunend geluid bij het dichtvallen en het moment is ontsnapt. Ik zucht en sleur mijn verzuurde benen de eerste trede op. Als een geketend beest trek ik mijn logge lichaam omhoog en kruis ik mijn vingers, hopend dat ik niemand tegenkom.
Zelfmoordgedachten? Praat erover. Dat kan via 0900-0113 en de chat op 113.nl.
Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schrijft ze in de taboedoorbrekende rubriek ‘hoofd-zaken’ over haar leven met dysthemie (langdurige depressie waarbij je vaak nog wel kunt functioneren in het dagelijks leven). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Haar doel: het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
