In de #wednesdaywisdom artikelen (en binnenkort video’s) deel ik elke week een wijsheid uit mijn boek NIETS waar jij je voordeel mee kunt doen. Deze keer: you are not pizza. Eh… say what?
‘You can’t please everyone, you’re not pizza‘. Het was een quote die ik een tijdje geleden zag staan op de Instagram wall van Tamarah van Unplug Jezelf (zie hier haar artikelen op stressedout.nl). Ik moest ontzettend hard lachen, want het is zó waar!
De pijnlijke waarheid: ik dacht dat iedereen me aardig moest vinden
Het deed me denken aan iets wat ik deel in mijn boek NIETS. De pijnlijke waarheid: lange tijd dacht ik dat ik anderen áltijd kon plezieren en dat iedereen me aardig moest vinden. Ik vond het verschrikkelijk moeilijk om ‘nee’ te zeggen, omdat ik bang was dat anderen me dan niet meer aardig zouden vinden. Ik ging zelfs zó ver dat ik dacht al te weten waar anderen behoefte aan hadden voor ze dat uitspraken. Met als gevolg dat ik me bijvoorbeeld in de aanloop met mijn burn out met alles ging bemoeien op de werkvloer van het tijdschrift waar ik werkte, omdat ik dacht wel te weten waar iedereen behoefte aan had en ‘wat het beste was voor iedereen’. Een buitengewoon hoogmoedige aanname natuurlijk, waarschijnlijk zelfs tot stille irritatie van anderen, maar het had te maken met mijn behoefte aan veiligheid en goedkeuring. En vooral: controle op een moment dat ik het gevoel had dat ik de controle langzaam verloor; ik werkte bij een tijdschrift dat op omvallen stond, terwijl ik enorm veel behoefte had aan de veiligheid van een vast contract. Overigens las ik in het ‘Burn out Dagboek’ van striptekenaar Maaike Hartjes (lees hier het openhartige interview met haar!) dat zij exact hetzelfde had, ook zij begon in de aanloop naar haar burn out zoveel mogelijk controle op haar omgeving uit te houden, omdat ze de controle over haar eigen leven verloor…
Me aanpassen was altijd een overlevingsstrategie
Ik ging er ook buitengewoon ver in om de drijfveren van anderen te begrijpen. Op zich natuurlijk best mooi, als je je in anderen probeert te verplaatsen. Maar ik ging soms zo ver, dat ik mijn eigen belangen totaal wegcijferde. Vooral: hoe aanweziger en luider de ander was, hoe meer ik dacht: ‘Die schreeuwt zó hard, die zal wel een punt hebben.’ Het raakte een deel van mij dat klein, kwetsbaar en onzeker was. Het idee dat een ander mij niet aardig vond, vond ik bijna onverteerbaar. En dus paste ik me aan. Dat ik het er moeilijk mee had, komt onder andere door mijn pestverleden. Dat was een voedingsbodem voor het te ver oprekken van mijn persoonlijke grenzen. De kinderen die mij pestten, waren vaak vrij heftige types, ik een – weliswaar erg eigengereide – dromer. Me tegen hen verzetten leverde altijd irritatie op, dat vond ik steeds moeilijker. Daarnaast werd ook in mijn internationale modellencarrière naar hartelust gewaardeerd als ik me inleefde in de behoefte van de klant, het leverde me veel werk voor bladen als Vogue en Marie Claire op. Me aanpassen was dus eigenlijk altijd een overlevingsstrategie. Dat is geen excuus, maar wel een verklaring. Feit is echter dat deze eigenschap me niet langer diende.
Er was een fikse burn out voor nodig om te leren luisteren naar mezelf
Er was een fikse burn out voor nodig om erachter te komen dat het oké is om nee te zeggen, maar ook: om te zijn wie je bent. You can’t please everyone, you are not a piece of pizza. Toen mijn psycholoog me tijdens mijn burn out therapie vertelde dat je nóóit iedereen tevreden kan stellen, dat er áltijd mensen zijn die je bijvoorbeeld niet aardig vinden of die je niet kunt pleasen, vond ik dat moeilijk. Wat ik me uiteindelijk realiseerde, was dat ik vooral mezélf te weinig pleasde (pleaste? Enfin. You get it.). Met alle gevolgen van dien… De eerste keer dat ik ging luisteren naar mijn éigen behoeften, vond ik dat verwarrend. Eh… wat wilde ik zelf eigenlijk? En wat als iemand nou boos weg zou lopen als ik bijvoorbeeld ‘nee’ zei (hoe je dat eigenlijk zegt, lees je hier)? Is dat gebeurd? Ja, maar niet vaak. En eerlijk is eerlijk: op de momenten dat dat gebeurde, bleef ik gewoon ademen en leven. En: het is niet erg. Als iemand jouw grenzen over gaat, moet je je misschien afvragen of die persoon überhaupt wel bij jou past. Nog steeds zijn bepaalde mensen moeilijker voor me dan anderen. Daar kan ik mee aan de slag, maar ik vraag me soms ook af of dat nou nodig is. Het kost me tijd, ik weet niet of ik daar wel zo’n zin in heb. Nu kost het me soms ook energie, maar het scheidt voor mij ook de zin van de onzin, dat ik een ongemakkelijk gevoel in mijn onderbuik krijg bij bepaalde mensen. Het is een soort filter, een strak afgesteld alarm. Misschien is dit gewoon wat het is; I am not their type of pizza en zij hoeven ook niet de mijne te zijn. Niet iedereen houdt van elke pizza. En dat is ook oké.
Maaike Helmer is oprichter van multimedia uitgeverij STRESSED OUT en auteur van ‘NIETS, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles’ (o.a. bekend uit Vrouw/Telegraaf, Grazia, Koffietijd en De Volkskrant). Binnenkort volgen e-courses en Masterclasses om zelf meer innerlijke rust in je leven te krijgen.
LEES OOK: NEE DANK U, IK HOEF GEEN ‘BETERE VERSIE’ VAN MEZELF TE ZIJN…
Een ruzie om niks? Dit is er écht aan de hand 
Waarom een ander willen helpen niet altijd het beste is 