Enige tijd geleden ben ik erachter gekomen dat ik niet perfect ben. Dat was een ontluisterende ervaring. En een ontnuchterende. En… een geruststellende.
Dacht ik dan eerder dat ik perfect was? Neuh, dat niet. Wél dat ik aan alles moest kunnen voldoen. Vroeger, ‘voor de burn out’, wilde ik vooral aardig gevonden worden. Dat resulteerde in een angst om nee te zeggen. Ik wilde een leuke vriendin, een goede werknemer die fantastisch is in élk vakgebied, de ultieme moeder, een geweldige partner, enzovoort, enzovoort, zijn. Maar dat kan ik niet. Niet allemaal tegelijk in elk geval.
Er zullen altijd mensen teleurgesteld zijn. Jammer dan…
Maar: je kunt niet iedereen tevreden stellen. Want hé, dan krijg je… bijvoorbeeld een burn out. Als je álles wilt doen én dan ook nog tot in het ultieme, dan heb je 48 uur in een dag nodig in plaats van de gegeven 24. Uiteindelijk werd het me duidelijk: ik ben niet perfect. Er zullen altijd mensen teleurgesteld zijn. Jammer dan. De gewetensvraag, die je jezelf continu moet blijven stellen, is: ‘wat wil ík nu eigenlijk echt?’
Hoe vaak ik eerder niet bij iets dacht ‘How on earth did I get here?’
Ik maakte vroeger andermans probleem al snel mijn probleem. De ironie is dat je denkt dat je je er daarmee even snel en makkelijk vanaf maakt (ach, laat mij dat maar even overnemen), terwijl je jezelf eigenlijk nóg dieper de problemen in werkt. Hoe vaak ik eerder niet bij iets dacht ‘How on earth did I get here?’ Bovendien: wat probeerde ik te bewijzen? Aan wie? Waarom? Waarschijnlijk van alles, maar vooral aan mezelf. Aha. Waarom zou ik mezelf naar mezélf moeten bewijzen? Ik hoef mezelf toch niet te overtuigen dat ik oké ben? Ik bén oké. Vandaar dat ik tegenwoordig regelmatig een onderonsje met mijn onderbuik houd en die onderbuik zeer serieus neem. In het verleden heeft mijn onderbuik me goed geholpen. Ik ben bijvoorbeeld gaan freelancen omdat ik vóel dat dat het beste bij me past, het is wat ik écht wil. Een paar keer ben ik weer kort ‘in dienst’ geweest, maar het past gewoon niet bij me. En dat is prima.
Onderbuik
Ik heb voor mezelf wel een manier ontwikkeld om daadwerkelijk naar mijn onderbuik te luisteren en die manier is simpelweg samen te vatten in: even tijd nemen (mits die tijd er natuurlijk ís). Om te beslissen om iets wel of niet te doen, zeg ik dat ik ergens later op terugkom. Dan ga ik na of het wel in mijn agenda past qua tijd, of dit handig is om te doen, of dit goed voelt, enzovoort.
Als ik tóch zwicht, is dat ook geen ramp…
Op momenten dat ik beslissingen moet maken die anderen teleur zullen stellen, zeg ik maar tegen mezelf: ik zeg niet per se nee tegen iemand anders, ik moet deze keer voor mezelf kiezen. En het is niet erg als iedereen niet altijd blij is. Such is life. Dat gezegd hebbende: soms zwicht ik voor iets waar mijn onderbuik nadrukkelijk nee tegen zei. Nog steeds. En dat is ook geen ramp. Daar leer ik dan ook weer (iets) van. Want ik ben niet perfect. En dat hoeft ook niet.
10 manieren om op een elegante wijze nee te zeggen? Je vindt ze hier!
Waarin ben jij niet perfect (en dat vind je niet erg)? Praat mee op onze Facebookpagina!
Over problemen loslaten: wat je van bomen in de herfst kunt leren 
Heb jij een A, B of C persoonlijkheid? 