Hoe Viva voor mij meer was dan een opdrachtgever

Lees meer van Maaike Helmer

Op 21 juli 2021 ligt de allerlaatste Viva in de winkel. Niet alleen schreef ik er met veel liefde jarenlang voor, maar ik kan ook oprecht zeggen dat Viva onverwacht invloed heeft gehad op mijn leven. En de gevolgen waren ook bijzonder: anderen hielp het enorm.

Jarenlang heb ik met veel plezier gewerkt voor Viva. Een tijd geleden alweer, was ik met Viva in gesprek om een artikel te schrijven over de gevolgen van pesten. Ik had dat idee zelf geopperd, omdat pesten veel mensen blijvend beschadigt en ook ik tijdens mijn jeugd enorm gepest ben. Bij mij zorgde het voor een levensgevaarlijk zoeken van bevestiging buiten mezelf (lees daarvoor mijn boek ‘Niets, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles’).

Maar Viva had uiteindelijk een ander idee. Kon ik geen brief schrijven aan mijn eigen pesters van vroeger?

Eerlijk gezegd moest ik daar echt over nadenken. Ik vond het erg kwetsbaar.

Maar ik besloot de uitdaging aan te nemen.

Zowel Viva als ikzelf waren in de veronderstelling dat in de brief mijn woede over wat er was gebeurd aan de orde zou komen. Ik moest me er echt toe zetten het artikel te schrijven. Maar tijdens het schrijven, gebeurde er iets wat ik niet had voorzien. Ik schreef mijn pesters inderdaad wat er was gebeurd, wat het met me had gedaan en wat de gevolgen waren geweest. Maar de toon daarvan was niet woedend, of vergeldend. Het was neutraal: this is what you did, this is what happened afterwards. Misschien kwam dat woedende nog, dacht ik.

Beste pesters,

Ik was zeven, volgens mij. Jullie pakten me vast toen ik langs de speeltuin liep. Hielden me in bedwang. En smeerden me in met zand uit de zandbak, zand dat berucht volzat met kattenstront. Mijn mond, onderbroek en mijn ogen zaten ermee vol. (Viva 17, 2013)

Ik vertelde over hoe ik een eetstoornis kreeg omdat ik me niet goed genoeg voelde en uiteindelijk ‘wraak’ zocht in een internationale modellencarrière, die me uiteindelijk letterlijk bijna mijn leven kostte (daarvoor moet je mijn boek lezen).

Hoe ongelukkig ben je om je zo op een ander te richten?

Tijdens het schrijven probeerde ik uiteindelijk vooral me te verplaatsen in hen; wat drijft je om een ander poep te laten eten, dagelijks te achtervolgen en in de doornstruiken te gooien? Hoe ongelukkig ben je om je zo op een ander te richten? En daar gebeurde het. Hoewel ik me niet meer hield aan de briefing, liet ik me meevoeren door wat mijn gevoel me zei te schrijven.

En jullie, pesters, pesters van vroeger, pesters van nu, pesters van de toekomst, ook jullie wens ik veel geluk. Voorál jullie, eigenlijk. Jullie hebben geluk misschien nog wel het hardst nodig. Want als ik iets geleerd heb in al die tijd, is het dat mensen die gelukkig zijn met zichzelf, niet pesten.

Ik voelde dat écht zo: ik wens hen dat ze zich nu wel goed genoeg over zichzelf voelen. En toen viel het kwartje: ik voel me anders dan ik had verwacht, ik wil verder en ik kán verder. Dit was mijn afsluiting van die tijd; zonder het te weten was het dat geworden. Het sleutelmoment: nu was het tijd voor mij. Het was wat nodig was geweest.

Enigszins beschroomd leverde ik het verhaal aan bij Viva. Het was niet helemaal wat ik had verwacht wat het zou worden, maar wel waar ik totaal achter stond. En de reactie van Viva: prachtig artikel. Niks meer aan doen.

Ik ontving zelfs een bericht van een pester die contact wilde opnemen met de persoon die ze had gepest

In de tijd nadat het verhaal verscheen, ontving ik veel reacties. Dat mensen veel aan het artikel hadden gehad. Dat ze door de inhoud (die, zoals gezegd, mezelf ook wat overviel) geïnspireerd waren. Ik ontving zelfs een bericht van een pester (niet iemand die mij pestte) die spijt had en voornemens was contact op te nemen met de persoon die ze had gepest.

Eén iemand helpen zoals ikzelf was geweest, dat was al voldoende geweest voor mij. Dit was veel méér dan dat.

De eer ervoor die wil ik bij Viva laten; zij zijn altijd heel straight geweest en noemen het beestje bij de naam. Toen mijn artikel anders was dan verwacht, durfden zij daar de schoonheid en echtheid van in te zien en er helemaal voor te gaan.

Het was de eerste keer dat ik open was over mijn pestverleden, en sindsdien ben ik daar veel vaker over gaan schrijven en spreken. Zo schreef ik onder anderen voor Famme over pesten en werd ik naar aanleiding van het pesten waarover ik schrijf in mijn boek, geïnterviewd voor JAN (o.a. met Charly Luske, die ook is gepest). Ik wil me er hard voor blijven maken om te spreken over de gevolgen. En dat begon bij Viva.

Overigens kan ik iedereen zo’n brief aan zijn/haar pesters aanraden. Versturen is niet nodig, ik heb geen idee of mijn pesters de brief óók hebben gelezen. Dat doet er ook niet toe. Hem schrijven was voldoende om verder te kunnen.

Dag Viva, bedankt voor de mooie jaren, ik ga je missen.

Maaike Helmer is is als stress-expert bekend van o.a. Koffietijd en Jan Magazine. Ze is oprichter van multimedia uitgeverij STRESSED OUT en auteur van ‘NIETS, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles’ (o.a. bekend uit Vrouw/Telegraaf, Grazia, Koffietijd en De Volkskrant). In dit boek komt digitale gezondheid ook uitgebreid aan de orde.

Topmodel | Diabetes type 1 | Coma | Journalist | Burn out | Spirituele crisis
Meer innerlijke rust krijgen? ‘NIETS, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles’ (meer info HIER), van auteur Maaike Helmer, is een heel persoonlijk boek over het vinden van innerlijke rust. ‘Niets’ is o.a. bekend van Vrouw/Telegraaf, ELLE, JAN en Koffietijd. Het boek wordt ‘De Nederlandse Eten, Bidden, Beminnen’ genoemd.