Stilteretraite: veel mensen willen het tenminste eenmaal in hun leven doen. Zoals Jolien Fiegel. Ze ging op stilteretraite, in de periode voor de tweede lockdown (volledig coronaproof). Maar… kan ze dat wel: tot rust komen in de stilte? Of wordt het dan juist veel drukker in haar hoofd? Ze schrijft er een serie over, die je de komende dinsdagen leest.

Eigenlijk wilde ik alle bedden nog verschonen voordat ik dan echt de deur achter mij zou dichttrekken om op stilteretraite te gaan. Briefjes op de kussens neerleggen met lieve woorden zoals: ik mis je nu al. Maar het boodschappen doen, nam meer tijd in dan verwacht en toen ik de lijst met mee-te-nemen-spullen nog eens doornam, moest ik snel een eenpersoons dekbedovertrek ergens vandaan toveren. Het werd het Feyenoord dekbed van mijn zoon. Check, check, dubbel check en ik kon vertrekken. Op naar heide en bosgebied in het zuiden van Overijssel.

De kritische stem in mezelf preekte: had het dan ook beter gepland

Met een maar half afgevinkte to-do lijst en het asfalt onder me, raakte ik diep verzonken in gedachten. Kilometers lang had ik een gesprek met mezelf. De kritische stem in mij preekte: had het dan ook beter gepland. Jij leest ook altijd op het allerlaatste moment alle aanwijzingen door. Je had de spullen toch gisteravond kunnen klaarzetten? Dan komt de zachtaardige stem: het is niet erg. De kids hebben dit weekend genoeg te eten. Gezellig tijd met papa en die bedden kunnen heus wel 3 dagen wachten. You are doing just fine. Zodra ik mezelf heb gerustgesteld dat de kinderen niet verhongeren, kom ik Maar Jolien, je gaat nu echt de stilte in. Kan jij dit wel? Het gaat al heel lang goed met je angsten, maar wat als je helemaal alleen bent met je gedachten? Zal het monster je dan komen opzoeken? Een hoofdpijn treedt op bij deze gedachte. Gelukkig is daar mijn dappere stem: Kom op, je hebt voor hetere vuren gestaan! En je vriendin gaat mee. Zij is jouw anker. Ik neem een diepe zucht en besluit te vertrouwen op mijn moedige stem en zeg hardop: ‘Ja, zij is mijn anker.’

Het voelt gek elkaar hier te zien

Ergens langs de snelweg midden in het land ontmoet ik mijn vriendin, met wie ik op stilteretraite ga. Het contrast kon niet groter tussen onze eindbestemming en dit moment waarbij al het verkeer langs ons raast. Ik zie de spanning in haar ogen. Ook zij is van haar veilige eiland gestapt, letterlijk, als bewoner van de Waddeneilanden. Het voelt gek elkaar hier te zien. Tussen zakenmensen die druk bellen en ondertussen broodjes naar binnen werken. Tussen jonge vrouwen op hoge hakken. We hebben nog zó veel te bespreken, nu kan het nog. Onder het genot van een salade praten we. Onze gesprekken zijn nooit af. Al 16 jaar niet. En dan ineens kijk ik op mijn telefoon: ‘We komen te laat!’

De meerderheid bij deze stilteretraite is vrouw

Iets meer dan een uur later rijden we stapvoets een bospad in. Even verderop staat iemand op de uitkijk. ‘Welkom, je kunt hier parkeren.’ Gehaast laden we onze tassen uit en lopen op gepaste afstand achter een jonge vriendelijke yogi aan. Ze fluistert: ‘Doe je schoenen maar uit, dan kunnen we beginnen.’ Oh nee, de stilteretraite is al begonnen en iedereen wacht op ons, denk ik. Voorzichtig betreed ik de woonkamer, die door zijn grote ramen één en al licht uitstraalt. Een groep van 15 personen kijkt ons nieuwsgierig aan. Mag ik nog ‘hallo’ zeggen? vraag ik me af. Ik doe het maar, anders is het ook zo onbeleefd. Ik krijg een paar vriendelijke ‘gedags’ terug en vind een stoel in de cirkel. Wanneer onze begeleider Michiel iedereen nogmaals van harte welkom heet en zijn verhaal begint, durf ik de kring rond te kijken. Mijn oog valt direct op een man die in lotushouding balanceert op zijn stoel. Ik vraag me af: zit dat wel lekker? Ikzelf zou direct van mijn stoel vallen. Op twee mannen na is de meerderheid van deze groep vrouw.

En dan gaat de stilte in…

Na een uitgebreide introductie met zijn bijzondere stem en langzame bijna zingende toon, geeft Michiel het woord over aan Natasja, onze Yin Yoga docente dit stilteretraite weekend. Hierna is een kort voorstelrondje, maar al snel vergeet ik de namen. Wat me wel bijblijft zijn de verhalen. Vooral die van enkele moeders, nog volop in de tropenjaren, op zoek naar rust. Gewoon even zijn. Er is zelfs een moeder die zichzelf ieder kwartaal zo’n weekend cadeau doet. Zij is direct mijn heldin. En dan gaat de stilte in. Van vrijdagmiddag tot zondagmiddag hoeven we niks te zeggen. Het wordt ons afgeraden de mobiele telefoon te gebruiken. Hoeven we elkaar niet te groeten in de gangen van de herberg. Hoeven we niet hoffelijk te zijn als het aankomt op eten en drinken. Je hoeft alleen maar aan jezelf te denken. Voor jezelf te zorgen. Mediteren in stilte, yoga in stilte, wandelen in stilte, eten in stilte. Iedereen accepteert het direct. Dit is waarvoor we gekomen zijn.

Fluisterend maken we ons bed op

Omdat mijn vriendin en ik halsoverkop de stilteretraite in zijn gegaan, staan onze spullen nog middenin de gang. Ze blokkeren alles. Gelukkig begeleidt Natasja ons in stilte naar onze sobere, maar ruime kamer. Er is zelfs een keukentje met allerlei schilderspullen. Ja, dat gaan we doen! Ik denk weer dat we zeeën van tijd hebben. En ik wil álles uit dit weekend halen. Als de deur achter ons sluit, kijken we elkaar aan en schieten in de lach. ‘Oké, zullen wij de stilte maar even uitstellen tot later? Dit is wel heel abrupt.’ ‘Ja, ik dacht precies hetzelfde. Ik moet echt even landen.’ Fluisterend maken we ons bed op en lezen we het programma door. Dat bestaat uit yoga, mediteren, eten, rust, yoga, mediteren, eten, rust…

Wat zullen ze wel niet denken, dat ik dit niet kan?

Mijn hoofdpijn is nog altijd aanwezig. Alle hoop vestig ik op de eerste yogales. Dan zal het vast wel zakken. Als ik de zaal betreed is er nog 1 matje vrij. En terwijl we van enkele ademhalingsoefeningen overgaan naar de Kindhouding, waarbij je op handen en knieën met je voorhoofd op de yogamat rust, komen we na wat rekken en strekken aan bij de Neerwaartse Hond. Iedereen lijkt met gemak voorover te buigen in deze driehoekhouding, waarbij handen en voeten de grond raken en je heupen in de lucht zweven, terwijl je je benen strekt. Mijn hoofdpijn bereikt een climax. Snel klim ik overeind en zoek mijn evenwicht. Iedereen herhaalt de Neerwaartse Hond zonder enige moeite, lijkt, en ik blijf maar overeind staan. Wat zullen ze van me denken? Dat ik dit niet kan? Ik staar naar buiten, de blik van Michiel ontwijkend. Maar hij schenkt het geen aandacht. Hij praat door op dezelfde kalme toon en met dezelfde glimlach. Ook na de les vraagt hij niet aan me of er iets mis is met me. Morgen zal ik horen dat ik een echte yogi ben.

Eerst nog een uur mediteren.

Jolien Fiegel is coach voor moeders met stressklachten. Met Burnoutmommy.nl helpt Jolien moeders met burn out klachten. Expertise: angst. Op Instagram schrijft ze over haar eigen ervaring met burn out om zo het taboe te doorbreken. Ze ontwikkelde een programma dat zich specifiek richt op herstellen met een druk gezin. Momenteel werkt ze aan haar autobiografische boek over presteren, moederschap, verlies, angst en herstel.

Stress, of een burn out? Doe de Online Masterclass ‘Effectief omgaan met stress’, gebaseerd op de meest recente inzichten uit de psychologie, fysiologie en neurologie.  In 7 weken leer je stress te herkennen, voorkomen én op te lossen. Met oefeningen die wetenschappelijk bewezen zijn, écht helpen en een handig digitaal werkboek.

Veel werkgevers vergoeden deze Online Masterclass, omdat hij valt onder persoonlijke ontwikkeling en stressreductie, vraag bij je werkgever naar de mogelijkheden! Meer informatie over deze Online Masterclass vind je HIER.