Vorig jaar brachten wij oudejaarsavond grotendeels door in het LUMC. Ons avondeten kwam uit een automaat. Mijn man, Joram, was een aantal dagen ervoor opgenomen met acute leukemie. Toch kunnen zelfs dit soort werkelijk afschuwelijke momenten ook iets moois hebben. 

Oud en nieuw hadden we ons natuurlijk anders voorgesteld. Maar de waarheid was dat Joram in het LUMC met spoed was opgenomen, waarna de diagnose acute leukemie was gesteld. Dit was maar een aantal dagen geleden. Nu was het oud en nieuw. Natuurlijk lieten we hem die avond niet alleen in een ziekenhuisbed doorbrengen. Mijn dochter en ik mochten naar hem toe.

Zompige sandwich en ongezouten chips

We hadden er niet over nagedacht, maar op die avond was alles dicht, wat eten betreft. Rond een uur of acht liepen mijn dochter en ik door het ziekenhuis, op zoek naar een plek waar we nog een avondmaaltijd konden krijgen. Of iets wat daarop leek. Maar niks.

Uiteindelijk at ik een zompige sandwich uit een machine in het ziekenhuis. Mijn dochter at een zakje ongezouten naturel chips en een banaan, eveneens uit een machine. Het was dat, of een Mars. Gezeten op twee wachtstoeltjes, dicht tegen elkaar aan, uitkijkend op een dichte kantine, was dit ons avondeten op oudejaarsavond. Soms passeerde een arts of iemand van de verpleging en zag ik ons vanuit hun ogen. Het was een verdrietig beeld. Een moeder en dochter, naast elkaar, op wachtstoeltjes, vlak voor de jaarwisseling. Toch voelde het niet zo. Het was eerder warm. We zijn hier. We hebben elkaar.

Vleugels om ons heen

Daarna gingen we weer terug naar de afdeling Hematologie, waar Joram lag. We hadden nog geen idee van alles wat ging komen. Alleen dat hij zeer ernstig ziek was. We praatten. Over zwaardere dingen. We maakten ook grapjes. Soms wat grove grappen, want dat zijn altijd toch de betere grappen in donkere situaties. Soms kwamen de engelen van de verpleging binnen. Ze waren met weinig, want nieuwjaar. Maar ze waren zo ontzettend lief en sloegen uit alle macht hun vleugels om ons heen. Dat hebben ze sindsdien altijd gedaan.

Deken van liefde

Het prachtige uitzicht vanuit zijn ziekenhuiskamer was zo’n groot contrast. Buiten was de wereld zalig onwetend. Vrolijke lichtjes, hier en daar al een verdwaalde vuurpijl. Verder rustig en vredig. Hierbinnen was het een stille storm waarin wij ons staande probeerden te houden door ons overdrachtelijk aan elkaar vast te houden. In het echt mocht dat niet, want de situatie van Joram was enorm precair en hij was kwetsbaar – en corona had zijn hoogtijdagen. Als een deken wikkelden we onze liefde voor elkaar om ons heen. Ergens had het contrast ook iets troostends. Er waren namelijk buiten andere mensen, die dit níet meemaakten, die gewoon met oliebollen binnen zaten. Met kaarsjes. Aan hun situatie laafde ik me even. Om vervolgens terug te zijn in de ziekenhuiskamer. Waar gelukkig de warme deken van liefde nog steeds was – ondanks alles.

Sterretje

Diezelfde avond gingen mijn dochter en ik naar mijn schoonouders. Daar keken we de oudejaarsconference. Ik kon me niet meer relateren tot een jaaroverzicht en het uitkijken naar een nieuw jaar, nu alles plotseling onzeker was geworden. Ik keek, maar zag niet. Mijn dochter stak een sterretje af tijdens de jaarwisseling. Ik deed een wens. Ik kon niet slapen die nacht.

Laatst was ik met Joram in het ziekenhuis voor een controle en kwamen we langs de plek waar mijn dochter en ik toen zaten, met onze sneue oudejaarsavondmaaltijd. Hij vond het moeilijk die plek te zien. Had er een desolaat beeld bij. En toch had ik dat zelf niet. Natuurlijk was het allemaal afschuwelijk. Maar wat me vooral bijblijft van die avond, is de liefde die we voor elkaar voelen, de blik van de passerende artsen tijdens onze ‘avondmaaltijd’ waaruit een liefdevol erbarmen sprak en de engelen van de verpleging.

(bijgaande beeld komt niet uit het betreffende ziekenhuis)

Maaike Helmer is oprichter van multimedia uitgeverij STRESSED OUT en auteur van ‘NIETS, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles’ (o.a. bekend uit Vrouw/Telegraaf, Grazia, Koffietijd en De Volkskrant). 

LEES OOK: HIERDOOR WAS HET AFGELOPEN JAAR ZO STIL OP STRESSED OUT.