Stilteretraite: veel mensen willen het tenminste eenmaal in hun leven doen. Zoals Jolien Fiegel. Ze ging op stilteretraite, in de periode voor de tweede lockdown (volledig coronaproof). Maar… kan ze dat wel: tot rust komen in de stilte? Of wordt het juist veel drukker in haar hoofd tijdens zo’n stilteretraite? Ze schrijft er een serie over (lees hier de eerdere delen). Dit is het slot.
We staan weer vroeg op voor de eerste meditatie. Nog voor de zon haar weg vindt langs de hoogste boomtoppen, nestel ik mezelf op een matje. Deze keer ben ik vroeg. Eindelijk het ritme te pakken van mediteren, yoga, eten, rust, om het vervolgens opnieuw te doen.
Alle keren kwam ik als laatste deze ruimte van bezinning binnen
Alle keren kwam ik als laatste deze ruimte van bezinning binnen, waardoor een plek voor mij was uitgekozen. Iedere keer was er nog één matje vrij naast een man, van wie ik later begrijp dat hij dit weekend cadeau heeft gekregen. De eerste keer dat ik naast hem plaatsnam om mijzelf in allerlei niet al te charmante yoga poses te manoeuvreren, had ik moeite met zijn aanwezigheid. Voelde me opgelaten als ik in de Neerwaartse Hond vlak voor zijn neus stond te balanceren. Gelukkig bestond dit weekend alleen maar uit herhaling en kreeg ik steeds de kans mij meer en meer over te geven aan het moment. Los te laten wat anderen van mij denken.
Ik voerde vele gesprekken in stilte, met mezelf
Nu op deze laatste ochtend mag ik kiezen. Een matje ver weg van alle ongemakken. En dan kies ik uit loyaliteit het matje naast hem. Hij weet het niet, maar ik ben hem dankbaar voor het feit dat ik mezelf heb mogen onderzoeken in al dat ongemak. Nu wil ik hem naast mij, tijdens deze afronding van een weekend waar ik vele gesprekken heb gevoerd, in stilte, met mezelf. Hij is onderdeel van mijn onzekerheden en was er al die tijd niet voor niks. Ik zal nooit weten wat hij van mij vindt. Wat hij dacht toen ik oefeningen onderbrak, omdat ik de grenzen van mijn lichaam respecteer. Dus mediteer ik. In dankbaarheid.
Ik durf steeds meer ruimte te nemen
De meditatie wordt opgevolgd door een yogales en hierna ontbijten we weer in stilte. Ik durf steeds meer ruimte in te nemen. In de keuken. Om vervolgens in de heerlijkste luierstoel met uitzicht te ploffen en te genieten van het mooie uitzicht. Iedereen lijkt vervolgens al tassen in te laden, klaar voor vertrek. Mijn vriendin en ik moeten nog beginnen. Eigenlijk willen we dit weekend nog niet afbreken. Nog niet bezig zijn met de rit naar huis. Het dagelijks leven dat op ons wacht, welke ook uit herhaling bestaat. Mijn vriendin en haar verantwoordelijkheid voor een familiebedrijf op de Waddeneilanden en ik terug naar ons gezin in het oude huis aan de dijk.
Dit is de zin en onzin van mediterenWe mogen weer praten, maar niemand doet het
De laatste bijeenkomst zitten we niet meer op een matje, maar precies zoals we dit weekend begonnen. In een grote cirkel waarbij we elkaar allemaal aankijken. Wat me opvalt is dat ik niet alle gezichten herken in de groep. Gek, hoe sommige personen blijkbaar een hoofdrol kregen dit weekend, terwijl anderen onzichtbaar bleven voor mij. Michiel, onze begeleider dit weekend, doorbreekt de stilte. We mogen weer praten. Niemand doet het. Dus vertelt de begeleider ons hoe we dit gevoel lang kunnen vasthouden, wanneer we straks weer out there zijn. Hoe we kalmte mee kunnen nemen en door niet altijd direct te reageren, we meer rust zullen ervaren in onze relaties. Dat hoe we ons huis straks ook aantreffen, we kunnen kiezen hoe we hierop zullen reageren. Diverse moeders beginnen te giechelen. Ook ik glimlach. We weten dat het huis straks niet zal zijn zoals we hopen. Er misschien net iets meer rommel is, de afwas nog staat of de kinderen niet de juiste kleding aanhebben. Maar we kunnen ervoor kiezen dit te zien of iets heel anders.
Mijn vriendin en ik zijn stil, luisteren naar de verhalen
Eerst wacht er nog een gezamenlijke schoonmaak op ons. Een waarbij alle deelnemers de herberg onder handen nemen om het vervolgens netjes achter te laten voor een volgende groep, op zoek naar innerlijke rust. Terwijl we onze spullen inpakken, besef ik me dat de verfspullen nog onaangetast in de kast staan. Bij aankomst op dit prachtige plekje aan de Holterberg, had ik enthousiast alle kasten opengetrokken. Op zoek naar wat we dit weekend allemaal konden doen. Later bleek dat ik het vooral druk had met het volgen van het ritme van dit moment. Waar alles eruit halen niks te maken had met dingen ondernemen, en meer met het loslaten van alle vooringenomenheid die soms nog in mij huist. De groep wordt steeds rumoeriger tijdens deze rituele dans waarbij we onze aanwezigheid langzaam uitwissen. En voor ik het weet, worden hele gesprekken gevoerd over ervaringen, maar ook over werk. Sommige deelnemers werken in de zorg. Anderen werken als coach. Ze vertellen elkaar hoeveel ze aan dit weekend hebben gehad. Dat ze de inzichten straks meenemen in hun werkzaamheden. Mijn vriendin en ik zijn stil. Luisteren naar de verhalen. Maken schoon. In stilte.
De helende kracht van gewoon even stil zijnMet gepaste afstand verbreken we de verbinding
Niet veel later lopen we naar buiten. Rijden auto’s weg. Wordt er gezwaaid maar niet geknuffeld. Met gepaste afstand verbreken we de verbinding. Of het ‘oceanische gevoel’ zoals Michiel dat mooi wist te benoemen. Deze term werd door de Franse dichter Romain Rolland gebruikt om het gevoel van ‘grenzeloosheid’ of ‘verbondenheid met het geheel’ aan te duiden. Rolland omschreef dit gevoel in 1927 in een brief aan Freud. Die hier vervolgens op reageerde met een verklaring dat kinderen dit gevoel van verbondenheid van nature hebben. Dat naarmate we ouder worden, ons ego ontwikkelt, we steeds meer begrensd worden.
We willen de stilte graag nog even vasthouden
Wanneer het parkeerterrein leeg is, staan mijn vriendin en ik er een beetje verloren bij. Voor ons is dit weekend nog niet afgelopen. Dus lopen we. Opnieuw de bospaden in. Het is er druk. Dat schrikt ons af. We waarderen de stilte die we hadden en willen het graag nog even vasthouden. Uiteindelijk verlaten ook wij het prachtige bosgebied van Overijssel en rijden naar onze ontmoetingsplek, waar deze stiltereis begon. Langs de snelweg. We eten samen. Lachen om onze inzichten. En proosten op onze overwinningen. En dan scheiden onze wegen weer en rijd ik naar huis. Ik hoor de stem van Michiel nog, want ook ik maak me een beetje zorgen over wat ik thuis aantref. Wanneer ik de auto parkeer, zie ik het water. Het vrije uitzicht waar we als gezin sinds een klein jaar van mogen genieten. We hebben de stad verruild voor een leven in de polder. De wind komt me direct tegemoet wanneer ik uitstap. Ik voel me dankbaar dat ik hier nu ben. En wanneer ik de deur open, komen twee jongetjes op me afgerend. Ze hebben ballonnen gevuld met confetti. Gekregen van oma. In hun enthousiasme knalt er één. Zo kom ik in een kamer vol glitters en kies ik voor vreugde. Ik ben thuis. Hier op de dijk.
LEES OOK: OP STILTERETRAITE GAAN, LYDIA DEED HET. VOND ZE HET HEMELS OF HELS?
Jolien Fiegel is coach voor moeders met stressklachten. Met Burnoutmommy.nl helpt ze moeders met burn out klachten. Expertise: angst. Op Instagram schrijft ze over haar eigen ervaring met burn out om zo het taboe te doorbreken. Ze ontwikkelde een programma dat zich specifiek richt op herstellen met een druk gezin. Momenteel werkt ze aan haar autobiografische boek over presteren, moederschap, verlies, angst en herstel.
Stress, of een burn out? Doe de Online Masterclass ‘Effectief omgaan met stress’, gebaseerd op de meest recente inzichten uit de psychologie, fysiologie en neurologie. In 7 weken leer je stress te herkennen, voorkomen én op te lossen. Met oefeningen die wetenschappelijk bewezen zijn, écht helpen en een handig digitaal werkboek.
Veel werkgevers vergoeden deze Online Masterclass, omdat hij valt onder persoonlijke ontwikkeling en stressreductie, vraag bij je werkgever naar de mogelijkheden! Meer informatie over deze Online Masterclass vind je HIER.
Meditatie: de ultieme vorm van zelfzorg 
Te gast bij Koffietijd: over de rust van rituelen 