In november 2013 donderde ik op een vrijdagmiddag in een burn out. Een lange weg van uitrusten en herstellen begon en ruim een jaar later besloot ik om te stoppen met mijn werk bij een grote bank. Op de Dag van de Arbeid, 1 mei, had ik mijn eerste vrije dag en ik voelde me vrij, maar ook schuldig.
Het kon toch niet zo zijn dat ik helemaal niets te doen had? Dat ik niet hoefde te werken? Gedachten dat ik wél iets nuttigs moest doen, bleven maar door mijn hoofd heen cirkelen. En tegelijkertijd was ik ook zó moe. De eerste weken sliep ik. En ik boekte een ticket om een maand naar Thailand te gaan. Ik had bedacht dat ik daar alleen maar dingen ging doen die zouden bijdragen aan mijn herstel. De laatste twee weken verbleef ik in een Yoga Retreat. En toen kwam ik mezelf pas goed tegen, doordat ik ertegenaan liep dat ik mezelf niet goed genoeg vond. Nooit. Want zelfs mijn burn out herstel en het relaxen in een retreat werd een manier om mezelf te bewijzen dat ik er mocht zijn.
Dat ik nog lang niet hersteld was van mijn burn out, wilde ik niet accepteren
Tijdens de intake voor een detox kwam mijn burn out natuurlijk ook aan de orde. Ik vertelde dat ik alweer ruim een half jaar beter was. Ik rekende vanaf het moment dat ik weer full time kon werken. Dat ik nog láng niet hersteld was op dat moment, wilde ik niet accepteren. Ik geloofde ook echt wat ik vertelde. En toch was ik er heen gegaan om nog meer te herstellen. Het was een dubbele boodschap en ik had het zelf niets eens door. De diëtiste stelde me nog een aantal vragen en kwam al snel tot de conclusie dat ik geen detox mocht volgen zonder vast voedsel, omdat ik daar nog te zwak voor was. Ik baalde, want blijkbaar was ik nog niet helemaal gezond. En ik vond het belangrijk om helemaal hersteld en gezond te zijn.
Ook in mijn burn out herstel streefde ik perfectionisme na
Yoga beoefenen vond ik nóg belangrijker, dus wat vast voedsel was eigenlijk ook wel welkom. En terwijl ik dat allemaal zo belangrijk vond, worstelde ik stug door met een stevige schouderblessure die ontstaan was door – jawel – stress. Maar opgeven deed ik niet. Ook in mijn herstel streefde ik nog steeds perfectionisme na. Want ik moest wel goed mijn best doen. En zoals Cathelijne zo mooi omschrijft: perfectionisme is angst op hoge hakken.
De gevolgen van pestenIk was vijf kilo afgevallen, dat ging veel te snel
Na vier dagen – en meerdere malen bijna flauwvallen, sterretjes zien en hondsmoe zijn – werd ik op een weegschaal gezet. Ik was vijf kilo afgevallen. Dát ging veel te snel was de conclusie. In het gesprek vertelde ik hoe het verder met me ging en de beslissing was snel genomen. Ik moest méér eten en kreeg de komende dagen een stevigere middagmaaltijd. Die avond zou ik ook extra eten krijgen.
Ik was bereid álles te doen, wilde een quick fix voor de burn out
Je moet je voorstellen dat bijna iedereen die aan tafel zit een bepaald dieet volgt. Detox, geen detox, geen fruit, geen dit, geen dat. Maar de mensen die het strengst detoxen, zaten vaak samen aan tafel om niet geconfronteerd te worden met de dingen die ze niet mochten eten. Terwijl ik dit opschrijf vraag ik mezelf oprecht af wat ik mezelf toen aandeed. Ik was verre van gezond en had al mijn brandstoffen nodig om de dag door te komen. Wáárom ging ik dat dan doen? Wat was daar voor mij – op dat moment- de toegevoegde waarde ervan? In die periode was ik bereid om álles te doen, ik had al zoveel geprobeerd, maar niets bleek de quick fix die ik hoopte te vinden. (Die heb ik ook nooit gevonden en die bestaat ook niet, kan ik je uit ervaring vertellen.)
Ben jij verslaafd aan je verleden?Na drie happen soep voerde ik het hoogste woord, maar had ik niet gefaald?
Die avond zat ik met de mensen die ook allemaal in de strenge detox zaten aan tafel en kreeg ik een grote kop pompoensoep mét bruine rijst. Zodat ik letterlijk een beetje aan kon sterken. De pompoensoep was zo ontzettend lekker dat ik na twee happen al meer kleur op mijn wangen kreeg en na drie happen het hoogste woord voerde aan tafel. Marc, een stoere Australiër, kreeg de slappe lach van het betoverende effect dat de soep op mij had. En vanaf dat moment noemde hij me liefkozend Miss. Pumpkin Soup. Ik kon er wel om lachen, maar tegelijkertijd voelde het alsof ik gefaald had. Zelfs een paar dagen detox kon ik niet volhouden. En mijn yoga beoefening stelde vanwege mijn pijnlijke schouder ook niet veel voor. Ik voelde me een mislukkeling. Zelfs herstellen van een burn out lukte me dus niet. Wat kon ik eigenlijk wel?
Ik was al goed genoeg. En ben. En jij ook
Als ik nu terugkijk zou ik mezelf zo graag verteld hebben dat ik het hartstikke goed deed. En dat herstellen van een burn out – of wat dan ook – nu eenmaal de tijd kost die het kost. Dat het klaar is wanneer het af is. En door zo krampachtig de controle proberen te krijgen, het alleen maar langer duurt. En dat ik niet per se ‘beter’ uit een burn out moet komen dan ik was. Maar dat ik al goed genoeg was. En ben. En jij ook. Je kunt leren van een burn out en inzicht krijgen in de dingen die je voortaan anders wilt doen. Dat maakt dat je een stuk ontspannener door het leven gaat. En dat is fijn. Maar het betekent niet dat je beter (of minder goed) dan een ander of je oude zelf bent.
Je bént gewoon!
En je mag er zijn.
Annelies is eigenaar van e-Merge coaching, waarbij ze mensen duurzaam helpt zichzelf te (her)vinden. Ze werkt als (groeps) coach en trainer op het gebied van energie- en stressmanagement. Ook spreekt ze professioneel over deze onderwerpen en werkgeluk. Februari 2020 komt Zout Water uit. Ze kreeg in 2013 zelf een burn out, waarover ze in dit boek openhartig schrijft.
Schrijf je in voor de Minder Stress Mail, dan krijg je regelmatig anti stress tips, unieke content én interessante info als eerste.
LEES MEER: DEZE BELANGRIJKE BOODSCHAP MOET JE VANDAAG HOREN.
Waarom jij je niet goed genoeg voelt, en wat je daaraan doet 
Deze belangrijke woorden kunnen je leven veranderen 