De kleine stemmetjes, die je soms heel zacht iets influisteren. Zo zacht, dat je ze meestal niet eens hoort. Of (dat geldt voor veel mensen) net zacht genoeg om ze te kunnen negeren zonder je daar schuldig over te voelen. Wat is zijn die stemmetjes?
Het is de stem van je wijze zelf. Je innerlijke wijsheid. Het is de stem van dat deel van jou wat echt weet wat goed voor je is. Vaak wordt die stem overschreeuwd door een betweterige andere stem. Die denkt altijd dat hij wel weet wat het beste is. Hij bedoelt het ook wel goed, maar hij heeft helaas niet altijd gelijk. Ik heb een vergelijking. Denk eens aan je werkplek; iedereen heeft wel zo’n collega. Iemand die altijd het hoogste woord voert, en die bij problemen altijd wel een ‘oplossing’ kan aandragen. Bij vergaderingen neemt hij altijd het voortouw en als er iets geregeld moet worden zorgt hij ervoor dat het in orde komt. Zo gaat het ook al jaren. Hij heeft inmiddels een stevige plek in de organisatie verworven, en iedereen kent zijn –invloedrijke – rol. Er zijn ook collega’s die daar wat minder tevreden over zijn, en soms een halfslachtige poging doen om hem tegen te spreken. Maar dat is onbegonnen werk. Hij dendert toch door en trekt zijn eigen plan. En dus laten zij zich ook al gauw de mond snoeren. Ach, eigenlijk is het ook niet zo erg. Het werk wordt gedaan, het is ook wel fijn dat er ten minste iemand is die zoveel initiatief toont. Kunnen de anderen het een beetje rustiger aan doen.
Vaak is de innerlijke stem je ratio, die makkelijk over dingen heen walst
De meesten van ons hebben zo’n collega altijd bij zich, in de vorm van een innerlijke stem. Vaak is dat je ratio. Iemand die al jaren aan het roer staat en inmiddels zijn er nog maar weinigen die zijn kennis en wijsheid betwisten. Heel af en toe probeert iemand het nog wel, dat is dat zachte stemmetje dat je vervolgens vaak zo vakkundig negeert. Je ratio walst daar dan handig overheen, en jij hebt dat vaak niet eens in de gaten. En toch loont het de moeite af en toe te luisteren naar wat die andere, zachte stemmetjes je te vertellen hebben, zie jezelf dan maar als een goede manager, en al die stemmetjes als deelnemers aan een vergadering. In die setting zou jij toch iedereen aan de vergadertafel hun zegje laten doen en niet alleen maar luisteren naar degene die het hoogste woord voert? Vraag hem af en toe even stil te zijn en geef de anderen aan tafel ook de kans te zeggen wat ze op hun hart hebben, wat ze ergens van vinden. Alleen als je luistert naar alle kanten van een verhaal kun je goed gefundeerde besluiten nemen. Zo gaat dat in een organisatie, zo gaat dat in de politiek, en zo gaat dat ook bij jou. Negeer die stemmetjes niet, wees een goede manager en laat je niet leiden door degene die het hoogste woord voert. Die is misschien wel gewend altijd aan het roer te staan, maar het kan best zijn dat het tijd is die plek aan een ander toe te wijzen.
Moet je die schreeuwlelijk dan geen aandacht meer schenken?
Om dat te kunnen doen is het soms nodig een beetje streng te zijn. Als jouw collega al jaren aan de vergadertafel ongeremd alles mag spuien wat er in hem opkomt en eraan gewend is dat er naar hem wordt geluisterd, zal hij ook wel even vreemd staan te kijken als hem opeens wordt gevraagd zijn mond te houden. Misschien wordt hij boos, is hij beledigd of gaat hij nog harder praten. Misschien is hij wel bang dat hij straks overbodig blijkt. Dat kan allemaal. Het is allemaal oké, zolang je maar bij je standpunt blijft. Je hebt hem niet voor niets verzocht even stil te zijn. Stel dat hij harder gaat schreeuwen, dan zul je dus beter je best moeten doen om de anderen te horen. Maar als dat je voornemen was, dan is dat wat je te doen staat. Je spitst je oren en je negeert de ander even. Je zult merken dat, als je dat maar lang genoeg volhoudt, de ander vanzelf stopt met schreeuwen. En als jij blijft focussen op de wat stillere deelnemers worden die steeds zelfverzekerder, gaan ze harder praten en kun je ze steeds beter verstaan. Moet je die schreeuwlelijk dan maar helemaal geen aandacht meer schenken? Natuurlijk wel. Hij zegt ook echt wel zinnige dingen. Hij zal vanzelf wennen aan de nieuwe situatie. En dan komt hij er ook wel achter dat het best lekker is om af en toe een stapje terug te doen.
LEES OOK: KEN JIJ JE INNERLIJKE CRITICUS AL? DIE HEEFT MEER INVLOED OP JE DAN JE DENKT…
Je zult merken dat het rust geeft als je luistert naar ál je ‘innerlijke stemmen’, en niet alleen maar naar de luidste. Je keuzes worden meer weloverwogen en evenwichtiger. Het vergt wat oefening (en als je wilt kan ik jou daar vanuit mijn werk als coach zeker bij helpen!), maar het is de moeite van het proberen meer dan waard.
Krista Hogenboom is coach en Inner Beauty Expert. Ze heeft haar eigen praktijk: steppingup.nl.
LEES DOOR: DIE INNERLIJKE CRITICUS? DIT IS HOE JE ERMEE OMGAAT…
Intuïtie, je meest onderschatte eigenschap 
Waarom #challengeaccepted en de rel die erop volgde een probleem op zich is 