Don’t judge a fish by its ability to climb a tree, heb ik eens ergens gelezen. Ik begreep toen niet ten volle wat daarmee werd bedoeld. Nu, wat levenservaring verder, wel.
Zelf ben ik nooit goed geweest in bèta vakken, lees: ik was er slecht in. Ik was qua talent meer een alfa en gamma (talen en psychologie). Nadat ik terugkwam van een aantal jaren buitenland (internationaal modellenwerk), moest ik me herbezinnen: wat wilde ik nou met mijn verdere leven? Mijn hart zei: iets met taal en mijn eeuwige nieuwsgierigheid en mijn talent in het analyseren. Maar: er waren zelfs tóen al veel journalisten; zou ik dat wel redden? Ik besloot me in te schrijven bij de Fashion Business School (oftewel TMO, in Doorn). Voornamelijk uit financiële overwegingen: het zou mijn kans op werk vergroten, toch? Voor ik me daadwerkelijk mocht inschrijven, moest ik een test doen. En zodra ik het eerste blaadje daarvan zag, wist ik: shit, ik ben een vis die een boom in probeert te klimmen. Dit was niet wat ik wilde, niet wat ik kon, niet waar mijn talent lag… Toen ik buiten zat, en om me heen keek wist ik het zeker. Dit was ik niet. Hier hoor ik niet. Ik moet hier weg, dit is niks voor mij.
Mijn moeder vond het wél waardevol
In de auto naar huis – mijn moeder haalde me op – moest ik huilen. Ik voelde me schuldig. De test had best wat geld gekost. En waarvoor? Voor niets. Ja, voor de ontdekking dat ik toch echt journalistiek wilde studeren. Die test was voor niks. Daar was mijn moeder het niet mee eens; ik had toch juist wél ontdekt wat ik graag wilde? Ik besloot op dat moment dat ik dan fokking goed zou zijn in wat ik wél zou gaan doen.
‘Jij bent echt dom hè?, proestte de koffiejuffrouw’
Heb ik vaker de vis-boom route gedaan? O, zeker. Ik ben cijferblind en mororisch… uitgedaagd. Toch ging ik tijdens mijn studie in een restaurant werken (schade: vijftig glazen kapot en de witte broek van een klant die ik verpestte met jus). Ik ging stage lopen op een hard nieuws redactie – ik ben in de journalistiek meer van de human interest (waar ik werd ontslagen, van mijn stage, ja). Ik zal ook nooit de koffiejuffrouw – nog zo’n studiebaantje – vergeten die me hard in mijn gezicht uitlachte omdat ik vanwege mijn dyscalculie (cijferblindheid) even in de war was toen zeventien thee en negen koffie en zes broodjes ham en vier kaas met sla toch veertien thee en twee koffie werd en negen broodjes ham waarvan vier met sla en twee broodjes kaas waarvan één met sla. ‘Jij bent echt dom, he?’, proestte ze. Wel als je ervan uitgaat dat ik een aap ben die een boom in kan klimmen. Maar ik was een vis. Ik werd daar onzeker van. Want: hoe moeilijk kon het zijn? Voor een vis vrij moeilijk, bleek.
Zoek jouw talent
Was dat erg? Nou, de hele vergelijking ‘Don’t judge a fish by its ability to climb a tree’ impliceert natuurlijk dat je op iets wordt beoordeeld dat bepaald je kracht niet is. En dat kan behoorlijk fnuikend zijn voor je zelfvertrouwen. De hele boodschap is dus; zoek en vind je kracht, je talent. Als jij het gevoel hebt dat je ‘waardeloos’ bent, kan het goed dat je je probeert je te verkleden als die bomenklimmende aap, maar that there’s a hell of an amazing fish screaming to get out.
Ik voel me als een vis in het water
Ik heb mijn talent, wat zeg ik, mijn talenten, gevonden. Want ik mag dan niet goed kunnen rekenen, niet van hard nieuws zijn en mijn motoriek hapert, haarscherp analyseren en goed schrijven kan ik wél. Na mijn studie begon ik voor alle bladen te werken die bij de eerder genoemde koffiejuffrouw op tafel lagen. En daarna ging ik werken in copy en content voor de winkels waar ze waarschijnlijk haar spullen kocht, zoals HEMA en Etos. Ook adviseer ik ondernemers bij het vinden en uitdragen van hun kernkwaliteiten. En ik schreef een boek over innerlijke rust vinden. Geen seconde heb ik ooit meer aan haar gedacht. Tot ik dit artikel moest schrijven.
Wat voel ik me als een vis in het water. Míjn water.
Maaike Helmer is oprichter van multimedia uitgeverij STRESSED OUT en auteur van ‘NIETS, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles’ (o.a. bekend uit Vrouw/Telegraaf, Grazia, Koffietijd en De Volkskrant).
Hoe je je roeping in het leven vindt 