Ik gedij eigenlijk heel goed bij het stilstaan nu

Lees meer van Maaike Helmer

Deze vreemde tijd geeft velen van ons de unieke kans om stil te staan. Niet alleen als maatschappij, maar ook gewoon simpelweg als individu. Noodgedwongen weliswaar, en in allesbehalve een fijne situatie, maar dit is waar we zíjn. Stilgezet. Ik merk dat het mij als persoon goed doet. Het gaat in tegen wat we gewoon zijn en de ratrace die onze maatschappij doorgaans is. Maar meer mensen ervaren het zo.

Natuurlijk is mijn boek NIETS niets minder dan een pleidooi voor meer stilstaan. Een pleidooi dat in pré-coronatijden veel weerklank vond, omdat veel mensen het gevoel herkenden dat we leefden in tijden van bewijsdrang en prestatie. Er was massale behoefte aan een rem. Maar op deze manier wenst natuurlijk niemand dat stilstaan. Stilstaan zou een keuze moeten zijn, niet een overmacht in de vorm van een pandemie.

Pas op de plaats zorgde ervoor dat we gingen rennen

Toen de intelligente lockdown begon, leek het in sommige opzichten erop dat we, in plaats van dat en masse pas op de plaats te maken, sommige mensen juist harder begonnen te rennen. Maar dan ergens anders; online. Overal waar je keek waren Zoom disco’s, online cursussen om ‘je beste zelf te worden‘ en Meditatie Sessies om je Innerlijke Licht te behouden. Het leek wel alsof we krampachtig ergens aan probeerden te ontkomen: aan het stilstaan waartoe deze situatie ons dwong. Persoonlijk werd ik daar erg onrustig van, van die extra input. Alsof we van de ene trein op de andere trein sprongen, terwijl er juist net een treinongeluk aan de gang was.

Stilstaan voelt ongemakkelijk, alsof het niet oké is

Opeens kunnen velen van ons rust pakken. Rust waar we als maatschappij en als individu zo erg nood aan hebben, maar die we tijdens de ratrace niet (hebben) durven nemen. Dat voelt voor veel mensen ongemakkelijk. Alsof het niet oké is. Alsof je niet zomaar uit de ratrace mág stappen. Alsof het een daad van rebellie is, je te onttrekken aan de roep van buiten, en naar binnen te keren. En toch zie ik het veel gebeuren. Hoor ik van veel mensen: ‘Ik schaam me er zelfs een beetje voor, dat het me zo goed doet nu ik even noodgedwongen niets móet of eigenlijk kán.’ Ik merk het ook bij mezelf. Ik gedij eigenlijk heel goed bij het stilstaan nu.

Dit is er nu, luister naar wat jij nu nodig hebt

Het is oké om gewoon eens níet voort te gaan, maar om te gaan zitten. In stilte. De afgelopen tijd heb ik meer zomaar-een-beetje-gehangen dan ooit. En het voelt alsof ik het nodig heb, alsof mijn lijf en geest zeggen: dit is er nu, je mag ermee zijn, je hoeft er niet van weg te rennen, rust maar uit, denk maar na, accepteer wat er is en luister naar wat jij nu nodig hebt.

Niet altijd makkelijk

Stilstaan maakt onzeker. Neemt het gevoel van ‘nut’ plotseling weg, bij velen. Het idee van ‘succes’. Dingen waar we graag en makkelijk onze eigenwaarde aan ontlenen. Nu zitten we in een overmachtssituatie en eigenlijk krijgen velen van ons daarmee tegelijkertijd noodgedwongen een ‘kans’, als we die willen zien. We zijn met veel geweld en tegen onze zin stilgezet. Liefst zouden we doorgaan of er niks is gebeurd, maar er is wél iets gebeurd. Een vreselijke situatie en daardoor ook een lockdown. En toch: we kunnen daardoor stilstaan bij wie we zijn, wat we willen, of we zo door willen. Reflecteren. Of gewoon eens even niks doen, zoals ik, na een periode van hard werken. Niet altijd makkelijk, omdat we óók opeens de bodem van ons eigen water kunnen zien. De bodem waar misschien van alles ligt dat onze aandacht kan gebruiken. Van alles wat we eerder konden negeren.

Laten we in elk geval die stilstand accepteren en omarmen

Ik wil in elk geval zelf nu die stilstand accepteren en met beide armen omarmen. Nu het er toch is. Stilstand is achteruitgang, is een bekende spreuk. Soms is het dat juist niet. Omdat je de tijd neemt. Gewoon eens de tíjd neemt. ‘Soms is stilstand juist vooruitgang’, zei schrijver Roos Schlikker (lees hier een interview met haar) al op de cover van mijn boek over het inzicht dat ik daarin deel: dat je pas de kleine dingen in het leven ziet als je durft stil te staan. En dat klopt. Laten we eens stilstaan bij dat we stilstaan. Dat zou op zich al een grote vooruitgang zijn.

P.S. Morgen een podcast over de onrust die veel mensen juist ervaren.

LEES MEER: LATEN WE IETS VAKER STILSTAAN, MET ONZE OGEN DICHT…

Maaike Helmer is oprichter van multimedia uitgeverij STRESSED OUT en auteur van het succesvolle boek ‘NIETS, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles’ (o.a. bekend uit Vrouw/Telegraaf, Grazia, Koffietijd en De Volkskrant). Binnenkort volgen e-courses en Masterclasses om zelf meer innerlijke rust in je leven te krijgen. Schrijf je in voor de Minder Stress Mail, dan houden we je op de hoogte.