Andrea heeft dysthemie (langdurige depressie waarbij je nog wel kunt functioneren). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Ze schrijft op STRESSED OUT over haar leven en wil daarmee het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
Over mijn depressie praten vind ik moeilijk. Stigma en schaamte houden me klein. In het verdomhoekje zit ik met een gebogen hoofd en bijt ik zenuwachtig op mijn lip. Niemand die het opvalt. Geen enkel moment is een goed moment om even die lading shit uit mijn binnenste op te dreggen. Zelfs ik heb moeite om erbij te komen. Om af te dalen in een bodemloze put, zonder gebruiksaanwijzing en een bron van licht. ‘Hoi ik ben Andrea en ik voel me soms niet zo lekker’, klinkt ook niet heel aantrekkelijk voor de ontvanger. En als ik een gesprek opvang waarbij iemand het woord depressie te pas en onpas gebruikt, kookt mijn bloed. Ik zou dan willen uitschreeuwen hoe ontzettend kut een depressie is en dat het jarenlang kan duren voordat iemand weer zichzelf zal zijn. Of in mijn geval, eigenlijk nooit echt meer zal worden.
Waarom het zo belangrijk is open te zijn over mentale problemenAlleen maar leuke dingen doen helpt niet
Een depressie uitslapen gaat niet, het monster uitroeien met alleen-maar-leuke-dingen-doen ook niet en het werkt al helemaal niet om even op vakantie te gaan. Stop met onbedoeld goed advies en blijf vooral luisteren. Ik ben niet iemand die meteen van wal steekt over mijn gevoelens. Maar met tijd en aandacht komt er wel een stukje vertrouwen en empathie die mij helpen om meer open te zijn. En zo is dat met meer mensen die struggelen binnen het thema mentale gezondheid. Ik kan niet niet-denken. Ergens is dat natuurlijk goed. Maar als het merendeel van die gedachten donker en unheimlich zijn, dan is dat ongezond.
LEES OOK: DIT IS DE MISVATTING OVER ‘DOEN WAAR JE BLIJ VAN WORDT’
I don’t care, simpel en plat, maar: hij renoneert bij me
Accepteren en loslaten zijn twee woorden die de afgelopen jaren enorm om mij heen zoemden. Vanaf pagina’s in tijdschriften, zelfhulpboeken en in gesprekken met hulpverleners. Ik wist dan nooit zo goed wat er van mij verwacht werd. Hóe moet ik accepteren en loslaten? Zeggen is iets heel anders dan voelen, ervaren en ook echt doen. Die sleutel is op dit moment nog ongrijpbaar voor mij. Wat zou het fijn zijn als het me op een dag gewoon niks meer kon schelen. Uit mijn schulp, getransformeerd de deur uitlopen en huppelend het leven door. Pas was ik bij een lezing van Elizabeth Gilbert, de auteur van onder andere Eat, Pray, Love. Zij spreekt parels van zinnen uit. Elke wijze uitspraak wilde ik opschrijven en onthouden. ‘I don’t care’ bijvoorbeeld. Simpel en plat. Maar deze zin resoneert ontzettend en is absoluut van toepassing voor veel mensen. Afgesneden worden op de snelweg, de bus gemist, koffieautomaat stuk, die afgeprijsde jurk niet meer in de juiste maat. I DON’T CARE. Het leven gaat door. Onnozele gedachten zuigen energie en tijd. We staan erbij en kijken ernaar. Soms krijgen we er iets voor in de plaats wat ons in de juiste richting duwt. Het oude afschudden en het nieuwe ontvangen.
LEES ALLE ARTIKELEN IN DEZE SERIE VAN ANDREA DRONK…
Ik heb een eeuwige dialoog in mijn hoofd die ik nooit zal winnen
Gesprekken over het leven heb ik dagelijks. Voornamelijk in mijn hoofd. Een eeuwige dialoog die ik nooit zal winnen. Lange tijd heb ik gedacht dat het leven tegen mij werkt. Want, ik ben nog steeds depressief, moe en onzeker. Mag ik daar niet eens overheen groeien? Is de tijd niet rijp? Moet ik het aan iemand vragen die voor mij het knopje omzet? En waarom horen gedachten bij het ontwerp van de mens? A la, zulke gesprekken voer ik dus in mijn hoofd. Langzaam, met kleine stapjes, bewandel ik mijn pad. Wellicht zijn dit de beren die ik onderweg tegenkom, waar iedereen het over heeft. ‘Hoi beer, ik ben Andrea en ik voel me soms niet zo lekker, bedankt voor het luisteren, dan neem ik nu afscheid van je en ga ik verder op mijn pad’.
Zelfmoordgedachten? Praat erover. Dat kan via 0900-0113 en de chat op 113.nl.
Andrea Dronk is tekstschrijver, ze wil ooit een boek schrijven. Op STRESSED OUT schrijft ze in de taboedoorbrekende rubriek ‘hoofd-zaken’ over haar leven met dysthemie (langdurige depressie waarbij je vaak nog wel kunt functioneren in het dagelijks leven). Stress en extreme vermoeidheid waren lange tijd de enige twee stabiele factoren in haar leven. Een burn out was de genadeklap. Haar doel: het taboe op psychische aandoeningen doorbreken.
LEES OOK: HOE HERSTEL JE DE RELATIE TUSSEN JE HOOFD EN LICHAAM?
Een kinderboek over een zebra. En je ongelukkig voelen 
Alleenzaamheid #3: ‘In coronatijd word ik weer geconfronteerd met veel alleen zijn’ 