Ik (Maaike) heb een burn out gehad. Maar sinds een tijd heb ik eigenlijk nooit meer echt werkstress. Niet dat ik niet meer werk. Integendeel. Ik werk eigenlijk meer dan ooit, als je het in uren en in productiviteit zou uitrekenen.
Hoe komt dat? Ben ik super-zen? Ben ik nooit gespannen? Zeker ben ik weleens gespannen. En zen ben ik ook niet per se. Ja, ik vind de balans tussen werk en privé ronduit… een uitdaging. En ja, ik weet soms ook niet hoe ik mijn hoofd stil moet zetten. Ben druk bezig alle ballen hoog te houden. En ja, ik vraag me soms af of ik goed bezig ben en soms is dat niet zo, dan moet ik ‘bijschakelen’ richting mijn kern; niet dat dat nooit pijnloos is. Maar echte werkstress? Neuh. Werkstress heb ik niet. Niet meer.
Het roer om-artikelen
Ik werkte en werk regelmatig voor magazines. En er is één vast onderwerp dat bijna elk jaar, bij elk magazine aan bod komt (let er maar eens op). Het zogeheten ‘roer om’-artikel. Niet altijd onder die naam, trouwens. Het zijn artikelen over mensen die hun leven hebben omgegooid en iets anders zijn gaan doen. Verhuizen naar Frankrijk om daar een wijngaard te beginnen bijvoorbeeld. Of eindelijk die studie rechten doen. Er is een reden waarom dat soort artikelen telkens terugkomt; omdat het altijd aanslaat. Iedereen vraagt zich weleens af hoe het leven zou zijn als je inderdaad het roer radicaal zou omgooien, zou doen waar je echt gelukkig van wordt. Het appelleert aan het gevoel: het kan ook anders. Maar: het is niet zo dat je een tweede leven krijgt, om het allemaal nog eens opnieuw te proberen. Een ‘roer om’-artikel is heerlijk om de optie in je hoofd in elk geval ópen te houden. De ‘what if’-optie.
Het leven is te kort om niet samen te vallen met wat je acht uur per dag doet
Toen ik mijn burn out kreeg (ik werkte toen bij een magazine en hoopte op een vast contract, precies daar ging het mis), werd mij in de tijd erna één ding duidelijk. Het leven is te kort om niet samen te vallen met wat ik zo’n acht uur per dag doe. Ikzelf ben grenzeloos nieuwsgierig. En ik houd ervan dingen te verbinden, dingen te bedenken. Dus toen ik na mijn burn out ging nadenken over ‘hoe nu verder’, gaf ik mezelf de optie het roer om te gooien. What if… what if was endless? Wat wil ik nu écht? Antwoord: ‘Nou ja, eigenlijk die nieuwsgierigheid en verbindingsdinges en bedenkdingen combineren. Kan dat?’ Ja, dat kon. Toen ik voor mezelf begon, viel alles samen. Ik verbond journalistiek met reclame, mensen met elkaar, werd betaald om slimme concepten te bedenken, leerde van alles en kon ál mijn ideeën kwijt. Heerlijk!
LEES OOK: WERKSTRESS. EEN VEELKOPPIG MONSTER. EN TOCH IS ER EEN OPLOSSING!
Uitdaging
En ja, sindsdien ben ik dus elke dag blij met mijn werk. Exit werkstress. Wat dus niet betekent dat ik nooit werkdruk voel. Maar: ik vind het allemaal alleen maar leuk. Zelfs als ik ergens even tegenop zie, denk ik: dit is mijn eigen keuze. Dan wordt het eerder een soort uitdaging. En als iets niet bij me past, dan neem ik mijn verantwoordelijkheid; of ik ga erin mee en zeur niet, of ik kies een andere weg.
Het roer om? Dat kan gelukkig ook in kleine rukjes
Kan iedereen zo’n droombaan krijgen? Er zijn hypotheken te betalen, kindermonden te voeden, enzovoort. Toch kan ik het je aanraden om te kijken wat je wél voor elkaar kunt krijgen. Ik heb mensen ontzettend zien opleven toen ze, soms naast hun day job, tijd stopten in waar ze echt warm voor liepen. En, bijzonder, ook zonder uitzondering gingen ze er uiteindelijk geld mee verdienen. Omdat anderen de passie bemerkten en graag bijvoorbeeld een product van hen wilden kopen, of een dienst wilden afnemen. Ze begonnen soms klein, gooiden het roer niet in één keer om, maar met hele kleine rukjes. Elk rukje aan het roer is er één. Voor je het weet ga je een andere kant op, heb je je koers definitief gewijzigd in de richting van werkgeluk. En wil je niet meer terug.
LEES VERDER: ‘WANNEER IK WEER MOET WERKEN VRAAG JE? NOU, NOOIT… ‘
Werk is als een jas: wat als hij niet meer past? 
Werkstress herkennen op de werkvloer: hoe doe je dat? 