Tegenwoordig lijkt iedereen vooral bezig met anderen. Kijk bijvoorbeeld eens naar social media. Hoeveel uren we daar wel niet op doorbrengen; om het perfecte leven en lichaam van een verre kennis te aanschouwen, of de laatste nieuwtjes van die ene celeb te achterhalen. Prima, als guilty pleasure af en toe. Minder prettig als je merkt dat je steeds meer van jezelf afdrijft en eigenlijk niet goed meer aanvoelt waar jij voor staat in dit leven en welk pad jij wilt bewandelen.
Laatst lazen we ergens dat mensen op hun sterfbed zich om de volgende zaken bekommeren: niet genoeg tijd aan anderen besteed (contradictie? Nee, échte tijd en aandacht in real life dus niet via het schermpje) én te weinig hun eigen pad gevolgd. Best logisch eigenlijk. Als we jong zijn is het meestal loyaliteit die ons verscheurt, richting ouders en vrienden. Worden we ouder dan beginnen we in te zien dat het alleen goed gaat met anderen, als het goed gaat met onszelf. Want je wilt toch niet dat je dierbaren zich zorgen over je hoeven te maken?
Wie is de ‘probleemhouder’?
Een vraag – vast afkomstig uit het managementjargon – die ons goed helpt is de volgende. Wie is de probleemhouder? Het antwoord leert je snel genoeg of je beter even niets kunt doen en de kaken op elkaar geklemd kunt houden. Onthoud een ding. Je hoeft de wereld niet op te lossen. Los eerst jezelf maar eens op.
Dit geschenk neem ik niet aan
En hier begint het echte werk. Merk je dat je hersenen verslaafd zijn aan problemen en het nog niet zo makkelijk vinden om spiritual boundaries te zetten. Met dit laatste bedoelen we grenzen stellen in situaties waarin anderen bijvoorbeeld boos zijn en hun irritaties bij jou op het bordje neerleggen. Boeddha heeft een ideale manier om hier mee om te gaan. Hij zegt: Dit geschenk neem ik niet aan. Over een spirituele grens gesproken. Je hoeft dus niet in een negatieve vibe of sfeer van een geliefde mee te gaan, hè… hoe moeilijk ook. Je kunt ervoor kiezen om te experimenteren om uit te vinden wat jou manier is om datgene wat er speelt oprecht bij de ander te laten. Wij zeggen soms in onszelf: Talk to the hand. Onze manier om iets niet binnen te laten te komen en het contact met de stevige grond in onszelf te blijven houden. Een andere manier zou kunnen zijn is dat je letterlijk uitspreekt (op een zo neutraal mogelijke manier) wat de ander doet, hoe het bij jou overkomt en je behoefte benoemt. Doe je aan meditatie, dan merk je dat je makkelijker gelijkmoediger kunt blijven in lastige situaties. Wij noemen dat: Cool headed & warm hearted. Op die manier kun je je aandacht gewoon weer terugbrengen naar jezelf en datgene wat jij nodig hebt om het leven licht te houden.
Een ruzie om niks? Dit is er écht aan de handGrenzen stellen is iets positiefs
Vroegen vonden wij alles, maar dan ook alles goed. Met als gevolg dat we twee uitgewrongen vaatdoekjes waren met een witgezicht, zonder sprankeling in de ogen en naar beneden hangende mondhoeken.
We besloten voor onszelf te zorgen. Daarvoor moesten we eerst bedenken wat we nodig hadden. Fidessa was er snel uit: een ideale combinatie van veel lummeltijd (haasten is voor anderen!), rust, natuur, meditatie, sauna, beweging, avontuur en creativiteit. Kirstin besloot om haar werk op de derde plek te zetten, waardoor ze meer tijd met haar kinderen en zichzelf door kan brengen. Mediteren doet ze dagelijks en ook probeert ze geweldloosheid in zoveel mogelijk aspecten van haar leven toe te passen, onder meer door vegan voeding. Omschrijf het eens, zet het op papier. Dan heb je je eigen vows waar je altijd naar terug kunt keren.
Waarom een ander willen helpen niet altijd het beste isDoor duidelijk uit te spreken wat je wilt, respecteren anderen je wensen
Vervolgens veranderden we onze mindset (hier lees je meer over mindset, red.): wij dachten dat je met grenzen stellen als je vrienden en familie zou verliezen en dat we in eenzaamheid achter zouden blijven. De dualiteit tussen verbinding en vrijheid ligt hier natuurlijk onder, dat snappen wij ook wel. Maar nu gingen we er dus anders mee om. En, het tegenovergestelde gebeurde! Door duidelijk uit te spreken wat we wensten, bleken dierbaren ineens zin te hebben deze te vervullen. Zullen we wandelen in plaats van drinken in de kroeg? Topplan, ik ben voor. Wat dacht je van de sauna? Samen even bijtanken. Ja, daar heb ik zin in. Gaandeweg kwamen we erachter dat het voor anderen ook best lastig is grenzen te stellen…en om voor zichzelf te zorgen. Nu wij er fris en fleurig uitzien, vol energie zijn bleken we ineens een voorbeeld: Wat doen zij precies dat ze zo stralen? Sterker nog: hoe doen zij dat?
Het geheim is dit.
Wij keren steeds terug naar onze vows met onszelf.
Dat is wat wij doen.
En nu bewandelen we meer en meer ons eigen pad. Dit is geen uitgestippelde route… nee, dit is een ontdekkingsreis inclusief obstakels en uitdagingen waarbij we steeds hebben bij te stellen. En dat is prima, want dat kunnen we nu. We gebruiken de woorden ‘nee’ en ‘ja’ om beurten, overeenkomstig naar onze behoeften.
Meer lezen? In Mediteren met je ogen open van Fidessa Docters van Leeuwen en Kirstin Hanssen vind je vele antwoorden op vragen over mediteren in de dagelijkse praktijk. Ook toont het boek hoe je helderheid kunt vinden als je vastloopt op thema’s.
LEES OOK: BEN JIJ EEN PEOPLE PLEASER? VANAF VANDAAG NIET MEER!
Waarom grenzen aangeven zo moeilijk is – en zo lukt het wél! 
Ben jij je wel bewust waaraan (en aan wie) jij je tijd spendeert? 