Tijdens Maaike van Dooren’s burn out in 2014 komt natuurlijk nét de feestmaand december langs. En ja, wat doe je dan, met een familie die je eigenlijk wel overal bij wil hebben, terwijl jij nauwelijks rechtop kan blijven staan?
Ik zie er als een berg tegenop. Deze hele decembermaand kan me gestolen worden. Natuurlijk is december de gezelligste maand van het jaar. Normaal wel tenminste. Nu heb ik geen idee hoe ik me er doorheen sleep. Dit is de maand waarin ik 8 jaar geleden moeder werd. De maand van Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw. Een feestmaand dus…
Niet in de stemming
Voor feestjes ben ik helemaal niet in de stemming. Ik voel me nu niet goed met te veel mensen om me heen. Te veel drukte zorgt ervoor dat er in mijn hoofd een soort kortsluiting ontstaat. Op zo’n moment kan ik niet meer nadenken. Ik kan me niet concentreren en zelfs een gesprek voeren wordt me dan te veel. Ik kan me niet focussen op wat een ander zegt door de continue piep in mijn oor en ruis in mijn hoofd. Maar ik heb wel kinderen. Ik ben een moeder. Een moeder die in haar normale doen de meest fantastische kinderfeestjes organiseert en die juist op bloeit met veel mensen en gezelligheid om haar heen. The more the merrier! Wat zeg ik? Ik ben degene die normaal gesproken op elk feestje het licht uit doet. Mensen verwachten nogal wat van me. Dat denk ik tenminste. Maar misschien zit dat wel allemaal alleen in mijn hoofd. Misschien zijn onze meiden ook tevreden met kleinere feestjes. En heel misschien vinden de mensen uit mijn omgeving het helemaal niet raar als ik dit jaar eens een feestje oversla of klein hou.
Pakjesavond hebben ze verdiend… maar hoe ga ik er zélf niet aan onderdoor?
Sinterklaas kan ik niet overslaan. Met twee ‘believers’ in huis kan ik ze dat niet aandoen. Ze zijn juist hartstikke lief voor me geweest de afgelopen maanden. Zo klein als ze zijn begrijpen ze instinctmatig dat mama nu wat meer rust nodig heeft. Pakjesavond hebben ze echt verdiend. Maar hoe ga ik dit organiseren zonder er zelf helemaal aan onderdoor te gaan? Kadootjes kopen gaat nog wel. Dat doe ik beetje bij beetje. Het meeste is gelukkig al in huis dus daar hoef ik me niet zo druk om te maken. Ook mijn man is een super goeie hulp Sinterklaas. Dat komt dus helemaal goed.
‘s Nachts lig ik wakker in mijn bed, het is één grote decemberbrij in mijn hoofd
Ik sla alleen op tilt nu ik aan de hele planning voor de decembermaand denk. Sinterklaas valt in het weekend, de oma’s willen afspreken om sinterklaas te vieren, op het werk wordt sinterklaas gevierd. Wanneer Sint het land uit is, komt mijn dochters kinderfeestje, haar grote mensen feest, haar echte verjaardag op eerste Kerstdag. En o ja, kerst zelf moeten we ook nog iets. Help! Wat moeten we met Oud & Nieuw? ’s Nachts lig ik wakker in mijn bed. Het is een grote brij in mijn hoofd. Alles loopt door elkaar. Kerst, mijn dochter’s verjaardag, Sinterklaas, verjaardag, Kerst, Oud & Nieuw en weer terug naar de verjaardag van mijn dochter. Ik overzie het niet, ik weet niet waar ik moet beginnen en weet al helemaal niet wat ik moet doen. Een ding weet ik wel: de kinderen mogen niet de dupe worden van mijn burn out. Mijn dochter zal hoe dan ook haar verjaardag vieren, Sinterklaas komt sowieso langs en Kerst daar passen we ook een mouw aan.
Niet alleen
Maar hoe? Als ik weer eens lig te woelen in mijn bed en ten einde raad mijn man aanstoot, blijkt hij mijn reddende engel te zijn. ‘Je hoeft het niet allemaal alleen te doen’, zegt hij. Wat? Dat is geen moment in me op gekomen. Terwijl dat iets is dat regelmatig terugkomt in mijn therapie: ook ik mag om hulp vragen! Hoewel ik dat dus eerder hoorde, blijkt dit nu midden in de nacht een echte eye-opener voor me te zijn. Eindelijk daalt dat besef echt bij me in. Ook…Ik…Mag…Om…Hulp…Vragen! De volgende ochtend begin ik meteen. Tijd om de hulp-Sinterklazen in te schakelen. Mijn broers, schoonzus en moeder kopen ook elk jaar sinterklaas kadootjes voor de meiden. Elk jaar zie ik er een beetje tegenop dat er dus ook een avond ingeruimd moet worden voor die cadeaus. En buiten dat daarvoor extra tijd moet worden ingepland in het toch al overvolle december schema, betekent dat ook nog meer cadeaus voor mijn – toch al veel te verwende – dochters.
Het enige wat ik hoef te doen, is op te komen dagen…
Omdenken blijkt hierbij uitkomst te bieden. In plaats van nog een avond inplannen kunnen we ook Sinterklaasavond samen vieren. Het valt op zaterdag dit jaar. Perfect om het met zijn allen tegelijk te vieren. Bij mijn moeder! En in plaats van dat ik hen vraag minder te kopen, koop ik zelf eens wat minder. Als we het samen vieren is het toch wel een grote berg. Win-win zeg ik. Enthousiast zet ik het op de familie-app. Al snel lopen de reacties binnen. Mijn moeder vindt het gezellig dat we het bij haar vieren en ook de rest van de familie vindt het een prima idee. Mijn broer stelt daarnaast voor om Kerst dit jaar bij hen te vieren. Ik voel meteen al een soort rust over me heen komen. Sinterklaas en Kerst zijn geregeld. Het enige dat ik hoef te doen, is op komen dagen. Zo kan het dus ook! ’s Middags vraag ik aan Renske hoe ze haar kinderfeestje wil vieren. Ik voel me te kort schieten als ik haar meld dat het wel iets buiten de deur moet zijn. Ik – koningin van de thuis-kinderfeestjes – voel me dit jaar genoodzaakt het buiten de deur te organiseren. Renske zegt dat ze heel graag naar de bioscoop wil met haar vriendinnen. En ze vraagt of ze heel misschien de dochter van mijn beste vriendin ook mag uitnodigen. Ik merk aan haar dat ze heel graag rekening met me houdt. Het moet vooral niet te druk voor mama worden. Ik verzeker haar dat de bioscoop een heel goed idee is. Een donkere bioscoopzaal 1,5 uur kan ik aan. Mocht het me iets teveel worden kan ik in die tijd even achter over leunen.
Hulp vragen
’s Avonds bel ik mijn beste vriendin. Zij heeft ook een burn out gehad dus bij haar kan ik vaak terecht als ik het zelf niet meer weet. Ik vertel haar dat mijn dochter het leuk vind als haar dochter ook op haar kinderfeestje komt. Daarna vraag ik haar hoe ik door deze drukke december maand kan komen zonder al te veel stress. Zonder dat ik het haar hoef te vragen bied ze me haar hulp aan. ‘Als mijn dochter naar het feestje komt, zal ik dan komen helpen?’ vraagt ze me. Ik aarzel. Ze heeft nog twee kinderen thuis, dit kan ik niet van haar vragen. Hoe gaat ze dat oplossen? Maar ik vraag het haar niet, ze biedt het aan. Dat het niet eens bij mij op komt, geeft wel aan hoe lastig ik het vind om hulp te vragen. Ik merk dat ik het zelfs heel erg lastig vind om de hulp die ze me aanbiedt te aanvaarden. Het voelt alsof ik faal wanneer ik het niet allemaal alleen kan. Toch merk ik nu dat het ook erg fijn voelt om hulp aangeboden te krijgen. Wat lief dat ze dit voor me wil doen. Wat een warm gevoel geeft het dat anderen mensen je willen helpen. Blijkbaar ben ik het waard. Blijkbaar verdien ik het ook om hulp te krijgen… gewoon omdat ik het waard ben!
Maaike van Dooren is kwaliteitsfunctionaris in het bedrijfsleven en moeder. Verder haalt ze veel plezier uit bloggen, interieurstyling bij haar eigen Speelhuis Interieur Styling en hardlopen.
ANDEREN LAZEN OOK: WAT IS NOU HET VERSCHIL TUSSEN OVERSPANNENHEID EN EEN BURN OUT?
Had jij ook een burn out juist in zo’n drukke privéperiode? Praat erover mee op onze Facebookpagina!
8 x vrienden die je door een rottijd heen slepen 
Zo ga je om met slechte dagen en burn out terugval 