Controle loslaten: soms is het enige wat je moet doen omarmen wat ís

Lees meer van Annelies Vette

Controle krijgen. Annelies is niet de enige die er soms mee worstelt: we willen allemaal controle houden in het leven. Dat is een heel menselijk gevecht met het lot. Maar soms móet je je overgeven en is omarmen van wat ís het beste wat je kunt doen.

2013
Mijn laptop staat op de keukentafel en er zitten vier geeltjes naast geplakt. Daarnaast ligt een things to do today blok – zo’n blauwe met vierkantjes in de kantlijn – waar een hele bladzijde gevuld is en nog maar een hokje afgevinkt. Er ligt een schriftje met aantekeningen en een paar losse presentaties. Mijn telefoon gaat, een collega. Verschrikt bedenk ik me dat ze belt over een presentatie die we samen moeten maken. Nou ja, ze heeft aangeboden om me te helpen.. Ze had het me ook alleen kunnen laten doen. Met haar input. Heel erg lief en ik heb dankbaar het aanbod aangenomen. We kletsen kort en dan vraagt ze: ‘Zo, wat heb jij tot nu toe voorbereid en op papier gezet?’ Ik voel mijn wangen kleuren en het lijkt alsof iemand een baksteen op mijn borst leg. Ik heb namelijk nog niets op papier. Ik kwam nergens aan toe. En ik wist ook niet waar ik moest beginnen. En ik heb geen idee hoe deze presentatie vorm te geven. Mijn ademhaling wordt oppervlakkiger. En ik voel me schuldig.

2019

Mijn laptop staat op de keukentafel en er zitten drie geeltjes naast geplakt. Erboven ligt een things to do today blok. Morgen is het woensdag en verwacht Stressed Out mijn artikel. Morgen ga ik ook op vakantie. En gisteren en alle dagen hiervoor waren een chaos. Mijn agenda werd opeens bepaald door andere mensen en ik leek er geen grip op te hebben. Het is al vier keer door mijn hoofd geschoten om Maaike te bellen en te vragen of ze eventueel een ander artikel kan plaatsen op donderdag. En ik beslis dat ik dat niet wil. Ik ben ooit gestopt met een vaste baan met als belangrijkste reden dat ik zelf wilde bepalen wanneer en hoe ik werk.

Waar ga ik dan een artikel over schrijven? Zoveel ideeën die ik had lijken nu niet te komen. Hoe doe je dan toch datgene wat belangrijk is? Hoe focus je?

Hoe doe je dan toch datgene wat belangrijk is? Hoe focus je?

Een van mijn belangrijkste lessen na mijn burn out is: alles is gewoon zoals het is. Je kunt hoog en laag springen, boos worden, verdrietig zijn, jezelf in de steek gelaten voelen, maar je zult moeten omarmen wat er op dat moment is. Het is. That’s it. En man o man wat vond en vind ik dat soms moeilijk. Want wat ik wil – en de meeste mensen die een burn out hebben ook – is controle hebben. En die heb je niet. Nooit. Het is een illusie om te denken dat je het leven kunt controleren. We proberen dat allemaal, soms zelfs krampachtig, door zekerheden te kopen, afspraken te maken, verzekeringen af te sluiten. Maar je kunt niet alles onder controle hebben. Ik heb dat in mijn burn out mogen ervaren. Toch bleef ik het lastig vinden.

Anderhalf jaar geleden werd ik aangereden, daarna moest ik me overgeven

Anderhalf jaar geleden werd ik door een auto aangereden toen ik op de fiets zat. Na een serie onderzoeken bleek dat het gelukkig allemaal mee viel. Toen ik uit het gips was, begon er een helse pijn. Na weer een serie onderzoeken keek de orthopeed me aan en zei: ‘Het spijt me heel erg, maar ik heb geen wat we nu nog kunnen doen, ik ga je naar een gespecialiseerde fysiotherapeut sturen.’ Maanden wist ik niet of de pijn ooit nog over zou gaan. Ik had geen controle. Het enige wat ik er aan kon doen was me overgeven.

Het lijkt een paradox, maar soms is controle krijgen juist omarmen wat ís

Ik begrijp dat dit misschien een boodschap is waarvan je in eerste instantie denkt: waar heeft ze het over…? Wat belangrijk is om je te realiseren is dat het niet hebben van controle over het leven en jezelf hieraan overgeven is geen pleidooi om dan maar helemaal niets te doen. Je verantwoordelijkheid nemen en in actie komen als dat nodig is hoort bij overgave. En natuurlijk is het goed om doelen te stellen! Hoe neem je die verantwoordelijkheid? En hoe krijg je weer focus? Het lijkt een paradox maar als je in het moment bent, en je overgeeft aan wat er is door je gevoelens te omarmen, dan zal je als vanzelf ook weten of je juist in actie moet komen of even afwachten. En hoe omarm je je gevoelens? Probeer rustig te gaan zitten en sluit eventueel je ogen. Wat voel je? Waar komt dat door? Mag dat gevoel er zijn? Als je kalmer wordt, zal je beter weten wat je wil doen. Laat je iets rusten of ga je aan de slag?

Ik ben gewoon begonnen. De eerste zin, eerste stap, gewoon beginnen

Een eerste stap, een tweede. Ik heb een lijstje gemaakt van de dingen die ik nog wilde doen. Ik heb een afspraak afgezegd. En ik ben ‘gewoon’ begonnen. De eerste zin. De eerste stap. Gewoon beginnen. En vraag je af: ‘Wat is voor mij nu belangrijk?’ Als je dat weet, kun je beginnen.

The journey of a thousand miles begins with one step – Lao Tzu

Annelies is eigenaar van e-Merge coaching, waarbij ze mensen duurzaam helpt zichzelf te (her)vinden. Op 6 februari 2020 komt haar boek ‘Zout Water – hoe een burn out mijn grootste cadeau werd’ uit. Ze werkt als (groeps) coach en trainer op het gebied van energie- en stressmanagement. Ook spreekt ze professioneel over deze onderwerpen en werkgeluk.

LEES MEER: WAT MOET JE DOEN ALS JE VRIENDIN RICHTING BURN OUT GAAT?