Het slot van de artikelen van Mirjam, over haar burn out. Het eindigt met wat je bijna van álle mensen hoort die een burn out hebben gehad: ‘Ik ben dankbaar voor mijn burn out’. 

Ik lig met mijn ogen dicht op m’n rechterzij op een matje. Het ochtendzonnetje schijnt op ons neer in het zaaltje in een prachtige villa op Corfu. ‘Bedenk iets waar je dankbaar voor bent,’ zegt de docente terwijl wij daar liggen na de eerste meditatie- en yogales tijdens deze vakantie. Het is twee jaar en drie maanden geleden dat ik van de spreekwoordelijke sneltrein af viel. Die trein kwam na een periode van defecten – eerst hortend en stotend, maar daarna met een klap tot stilstand: wisselstoring, een defecte bovenleiding en oververhitte elektromotor.
Het is dus al ruim twee jaar geleden dat ik dagen in bed naar het peertje aan het plafond lag te staren. Dat mijn gedachten als een versnelde film over mijn netvlies flitsten. Dat ik meerdere malen per week met verhoogde hartslag in paniek lag te zijn en dacht dat ik nooit meer beter zou worden. Sterker nog. Dat ik dacht dat ik dood zou gaan. Een periode vol onzekerheid, verzet, schuldgevoel, kwaadheid, ongeloof en ontkenning. Dat ik mezelf overal naartoe sleepte.

Ik leerde schuldgevoelvrij op de bank te hangen

Ik zie nu dat ik koppig was en te trots. Ik kon gewoon niet geloven en niet verkroppen dat ik een burn out had. En áls het dan al zo zou zijn, zou het bij mij wél snel over zijn. Dus toen ik me weer een beetje beter voelde (ik vond al snel dat ik me weer goed voelde, omdat ik al heel lang gewend was aan me slecht voelen – dat ik ook eigenlijk niet meer precies wist hoe het ook alweer écht voelde je helemáal goed te voelen), probeerde ik wanhopig weer eens ‘dat treintje te pakken’ zo nu en dan. Om er door wiebelige benen en een dizzy hoofd ook weer snel vanaf te kletteren. Frustrerend. Na zes weken rust en vier à vijf maanden aanmodderen, kwam ik er met de hulp van mijn psycholoog achter dat ik echt iets aan mijn manier van leven en mijn verwachtingen moest veranderen. Doordat een professional mij hielp, mij hoorde, mij begreep en tips and tricks gaf, leek ineens de wisselstoring verholpen en ging ik de goede kant op. Zo leerde ik schuldgevoelvrij op de bank te hangen, kwam ik er al pratend achter dat ik misschien wel ander werk wilde gaan doen – iets met zekerheden, vaste uren en pensioenopbouw klonk ineens erg aanlokkelijk – ik heb zelfs overwogen bij de bieb te gaan werken. Ik leerde steeds beter naar mezelf te luisteren. Naar mijn lichaam.

Mijn hoofd en lichaam gaven elkaar een handje

Mijn hoofd en lijf kenden elkaar al jaren niet meer. Wat de een wilde, werd overschreeuwd door de ander en andersom. Op mijn yogamat zijn we weer een team geworden. Want (zeker ook Burn out Cliché waardig) ging ik aan yoga doen. Waar ik er ooit sceptisch tegenover stond en dat ‘ge-ohmmmm’ maar voor vage vogels vond, begon ik het steeds beter te begrijpen. Ik voelde me na elke les zo supersterk en stabiel. En in gedachten gaven mijn hoofd en lichaam elkaar aan het eind van elke les altijd even een handje om elkaar te bedanken. Tegenwoordig is dat een high five. Langzaamaan kreeg ik steeds meer energie en wist ik die ook te doseren. Afstanden leken korter te worden, puur omdat ik me weer fit voelde. Er was een tijd dat ik een fietstochtje van acht mintuten naar het stadshart zag als een etappe op een Franse berg. Ik herinner me dat ik me realiseerde dat het eigenlijk helemaal niet zo ver was en dat het geen kracht en moeite meer kostte. Ook weet ik nog dat ik mijn man riep toen ik in het zonnetje in de tuin in de strandstoel hing. Ik wilde hem even vertellen hoe fijn het was dat ik ervoor had gekózen gewoon even te gaan zitten om te chillen, in plaats van dat ik niet anders kon en de hele dag móest zitten. Op dat soort momenten voelde ik weer hoe het is om je fit te voelen. Om jezelf niet voort te hoeven slepen, maar dat alles makkelijk gaat. Dat is heel veel waard kan ik je verklappen.

Ik herken steeds beter mijn grenzen

In de zomer een jaar na mijn instorting, vroeg mijn vriendin die ik nog van mijn eindredactietijd op de Viva-redactie ken, of ik misschien een paar verhalen wilde redigeren omdat ze omhoog zat. Leek me leuk. En ik vond het weer leuk. Zo leuk, dat ik binnen no time weer als freelancer op verschillende redacties zat. Het was weer even wennen, hele dagen op kantoor, maar ik deed de hele dag één ding. Ik deed weer mee! (…ook Burn out cliché waardig). Ik deed iets wat ik én leuk vond én ik werd er nog voor betaald ook. Waar ik met één dag per week begon en weleens dacht dat er iets stuk was in m’n hoofd, werk ik nu, ruim twee jaar later bijna vier dagen per week. Zonder problemen. Natuurlijk liep (en loop) ik af en toe te hard van stapel en werd ik onderuit getrapt. Maar ik leerde steeds beter mijn grenzen te herkennen en op de rem te trappen. Toffe Stoffen bestaat nog, maar is geen prioriteit meer. En ik ontdekte dat ik het schrijven zelf ook heel fijn vind, naast eindredactiewerkzaamheden.

Ik wil nooit meer zo diep zinken, maar heb veel geleerd

En nu lig ik dus op m’n rechterzij op een matje tijdens een yogavakantie in mijn eentje. De docente heeft net gevraagd waarvoor ik dankbaar ben en meteen poppen mijn kinderen en man in mijn hoofd op. En vrij snel daarna zegt een stemmetje diep in mij: en m’n burn out. Want ook al wil ik nooit meer zo diep zinken – en daar zal ik alles aan doen, ik heb zo veel over mezelf en de maatschappij geleerd. Tegenwoordig ga ik als boemeltreintje door het leven, op het goede spoor. Ik stop wat vaker, ook op plekken of op momenten waar ik liever aan voorbij was geraasd. En als ik in de verte een wisselstoring zie aankomen, zeg ik een afspraak af en ga ik vroeg naar bed. Wie had dat ooit gedacht. De tranen rollen over mijn wangen. Ik ben trots op mezelf en cliché of niet: ik ben dankbaar voor mijn burn out. (Foto: Cristobal Baeza/Unsplash)

Naschrift Mirjam:
Dit was mijn laatste column in de reeks ‘Burn out cliché’ op STRESSED OUT. De lieve en gigantisch veel(!) reacties waren overweldigend en gaven mij het zelfvertrouwen om door te schrijven. Ik vond het doodeng om met de billen bloot te gaan, maar ik vond het wel nodig. Met deze woorden introduceerde ik Het Burn out Cliché: ‘Twee jaar geleden kreeg ik tot mijn grote verbazing een burn out. Onbegrijpelijk voor mezelf en anderen, moeilijk uit te leggen en vooral heel kut. Na twee jaar schrijf ik aan de hand van clichés die periode van me af: elke week een column op STRESSED OUT. Therapeutisch voor mijzelf, misschien helpend voor anderen. Voor herkenning of meer inzicht als je er niks van snapt.’ En dat is gelukt. Ik heb me verbaasd over de hoeveelheid berichten van mensen die zich in mijn verhaal herkendeN. Sommigen deden door mijn columns zelf een stapje terug. En de berichtjes van vrienden die zich verontschuldigen omdat ze niet wisten hoe erg ik eraan toe was vond ik hartverwarmend en stiekem ook een beetje confronterend. En er zijn ook mensen die nu zeker weten dat zij het níet hebben gehad, maar misschien wel meer begrip hebben gekregen voor mensen die er middenin zitten. Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken. Liefs voor iedereen en pas op jezelf.
XXX Mirjam

Mirjam Rosema-Verhulst is freelance eindredacteur bij onder andere Ouders van Nu, Flair en Flow en eigenaar van interieur textiellabelToffe Stoffen. Twee jaar geleden kreeg Mirjam een burn out. Op Stressed Out lees je hoe kut dat was.

LEES OOK: MARIA’S MAN HAD EEN BURN OUT… WAT VOOR INVLOED HEEFT DAT OP JE GEZIN?

Wil jij meer innerlijke rust? Het boek 'NIETS' is nu te koop!

Topmodel | Diabetes type 1 | Coma | Journalist | Burn out | Spirituele crisis.
‘NIETS, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles.’

'Een mooi en eerlijk boek met een groot inzicht' – Roos Schlikker, schrijver

'Een aanrader voor iedereen die met stress te maken heeft' - Eline van der Boog/elineschrijfthier.nl, HEBBAN-recensent

'Mooi, aangrijpend, kwetsbaar, intiem en moedig' - Saskia Smith, journalist

Koop het boekKoop het e-book

Ook interessant:

8 x vrienden die je door een rottijd heen slepen Zo ga je om met slechte dagen en burn out terugval